猩血丛丛簇绛裙,一枝雨里手亲分。自知老眼无烦照,乞与鸾鸾插鬓云。
萧然一室无馀物,短剑孤琴是旧知。闲里偏嫌人事扰,梦中亦怯世途危。
久违故旧缘多病,断送光阴赖有诗。天命穷通皆一定,且倾尊酒不须悲。
少年学剑术,英风闻九州。慷慨出门去,辞家将远游。
远游欲何之,炎荒为我仇。昨闻遣飞将,召募何时休。
国威有不扬,无乃壮士羞。奋矛如迅湍,拔距踰亭楼。
猛气伏罴虎,腾跃捷猕猴。置身百战场,妻子不顾留。
性命良足怜,聊以纾主忧。挥戈荡蛮烟,饮马江汉流。
馀勇万人贾,雄杰无匹俦。功成献明庭,赐爵位通侯。
使轺三度破胡尘,只为忠谋不为身。
后辈金缯能不吝,却嗤木强是前人。
君子防未然,已病更须学。不躁是良剂,忘思郎勿药。
饮食男女间,贤圣工夫约。寄语安身人,勿为病所缚。
故乡久别断音书,早晚归来一室虚。门巷似前何所别,仅无径草费芟除。
名园自郊谷,何况筑高台。酷暑未尝到,清风长自来。
云岚瞰山罅,烟水近池隈。谁更将松竹,萧森四面栽。
只合离骚一卷书,水仙相伴住清虚。诗人眼底花如海,除却寒梅尽不如。
晚晴相唤浣罗衣,惆怅春波没石矶。忽觉风吹歌笑近,南邻游女画船归。
双屧千金百万钗,也须天与画眉才。能知细腻风光处,恰羡顽痴福分来。
浴态岂宜燃烛看,笑颜宁为裂缯开。荆王梦境模糊甚,却著词臣仔细裁。