为爱金陵秀,中原地不殊。洛阳山最胜,天阙景还符。
匝匼层峦涌,参差列岫敷。入郊青未了,绕郭势如趋。
东晋犹西晋,新都拟旧都。有峰皆北向,凭水作横图。
太白方辞阙,轻舟竟入吴。登临回忆处,嵩少梦游无?
此身未作龟藏六,扰扰人閒同一局。春水常乘东下舠,霜林每引西还毂。
论材真似蒿蔚卑,学道不如荑稗熟。先生伯仲才峻崇,两角去天几一握。
文高万士喑无声,德盛千豪书可秃。固应厮养皆人豪,却愧雕镌加朽木。
笥河已叹火传薪,使君今作凶年粟。我从竹马试迎车,但觉谦衷弥粥粥。
咳唾小且出千珠,事业闳宜安万屋。独思旧梦五十年,那得从容发还绿。
鱼菹乃以玉版名,可将苦酒试光明。张华陆机勿下箸,盘中恐作霹雳声。
绿杨何处不相逢,到处伴他花草红。只为人閒苦离别,更无情绪管春风。
神仙闻住蓬莱宫,云霞万里回刚风。露凉月落江夜静,飙车髣髴来孤蓬。
骨法坚奇异容态,綦屦素缘衣文带。相怜有意非偶然,尽吐幽怀向倾盖。
自言丹丘绝世尘,世上沧桑何太频。岁时岂用羲和历,代序宁论晋魏人。
未开万卷窥今古,更笑千钟无比数。我身有贵知者希,落落儿曹焉足伍。
兼传至理出鸿蒙,受之再拜心神通。半醒几杖犹相对,忽听秋声枕席中。
玉峡城头曙鸡乱,紞紞伐鼓催行传。远游违养非我情,感激高踪泪如霰。
忆昔夜梦凌紫烟,倒影俯瞰扶桑巅。从兹颇厌人间事,往往出语憎荤膻。
天书夜半来扣户,欲发不发愁逢怒。变色聊为捧檄行,乞身自有陈情疏。
暂隐金门借禁林,终骑白鹿访遥岑。他时讯问岩栖客,可是青霄碧海心。
四月关西麦乍黄,晓炊愧我得先尝。淋漓汗血三农苦,空盼风吹饼饵香。
秋来天气好,不复惧炎威。临水观人钓,拔竿惊鹤飞。
清风微拂面,凉汗漫侵衣。略爱行吟处,閒云共落晖。
问君西去与谁亲,吴楚山川满目新。贾傅有才终大用,杜陵无计岂长贫。
凤凰台古思明月,采石江空梦白蘋。几欲西风斟别酒,不堪零露满衣巾。
空山遗庙远难寻,斜入荒林一径阴。碧瓦落风苍鼠走,画梁窥月训狐吟。
颠軨兵入亡唇齿,函谷臣归去腹心。若此贪昏何可谏,知机难似五羊深。
寂寥东郭外,白首一先生。解印孤琴在,移家五柳成。夕阳临水钓,春雨向田耕。终日空林下,何人识此情。