知君随寓即能安,久矣家山咏考盘。
幕府漫游从鬓秃,竹作寄傲有书观。
此身讵可忘三省,世路何妨阅万端。
俯仰周旋皆实理,未应只向寓中看。
普庵非相亦非名,达本忘情不见人。
孤月全收无意识,桂轮独耀绝纤尘。
三祗一念汤消雪,万行须臾火烁冰。
到此何劳声色问,共君本自镜圆明。
若将铜器作天真,背黑面青赚学人。
本性如空含万物,妙明寂照岂容尘。
山河石壁三春雾,空色全彰六月冰。
智自圆明非我所,不拘日月定光明。
嗟(jiē)以龙钟身,如何岁复新。
石门思隐久,铜镜强窥频。
花发新移树,心知故国春。
谁能平此恨,岂是北宗人。
叹息着这年老的身体怎么能像年一样循环更新呢。
在石门旁思索了很久要不要隐退,看见铜镜里年老的容貌忍不住再三窥视。
花又开了,路旁移来了新的树,我心里知道这是故国的春天来了。
谁能来扫平心中的不满呢?反正不是佛教的。
嗟:叹息。龙钟身:年老的身体。龙钟,年迈。
谁能……北宗人:当时国家正遭受战火,此句表现自己身为佛教中人对战争的无能为力。北宗:佛教禅宗的一派,以神秀为代表。
岸凿青山破,江开白浪寒。日沉源出海,春至草生滩。
梓匠防波溢,蓬仙畏水干。从今疏决后,任雨滞峰峦。
不侵南亩务,已拔北江流。涪水方移岸,浔阳有到舟。
潭澄初捣药,波动乍垂钩。山可疏三里,从知历亿秋。
秋日登高望,凉风吹海初。山川明已久,河汉没无馀。
远近涯寥夐,高低中太虚。赋因王阁笔,思比谢游疏。
芝菌含云气,不屑生道周。紫兰本孤芳,抽茎待素秋。
独有大宛麻,扶疏绕西畴。八谷性虽良,能复胜此不。
服食嗤子房,赤松岂堪游。
却老惭无术,驱愁赖有书。披寻穷浩渺,领略造玄虚。
窗日三竿静,炉薰一炷馀。倦来还自哂,蠹简类蟫鱼。
红尘玉案休相侵,为爱名山即道林。残卷开题珠影遍,空斋长掩白云深。
眼看大易原非画,弹到朱弦别有音。何处更寻糟粕句,斲轮先已得吾心。
琼瑶天半耸,风急六花飞。寂寞无人境,孤舟傍钓矶。
欹欹整整复皑皑,可是春冰细剪裁。
到处江山皆玉立,谁家庭院不花开。
几回旋绕还飞去,半饷悠扬却下来。
独有梅边易消灭,也应和气近蓬莱。