湖海归来一岁除,春风相送出吾庐。昔曾怅望南天雁,今又惊临上国车。
怀土易增游子梦,问津难觅故人书。何时共钓江门月,散发扁舟赏自如。
沽垆不为秫无田,小筑开云望大贤。千里结言徒自信,十年称病仗谁怜。
亭亭夕照移函涧,泯泯春流入响泉。霄汉归来仙跸敛,相思长咏考槃篇。
夜学晓未休,苦吟神鬼愁。如何不自闲,心与身为雠。
死辱片时痛,生辱长年羞。清桂无直枝,碧江思旧游。
河南有归客,江风绕行襟。送君无尘听,舞鹤清瑟音。
菱蔓缀楚棹,日华正嵩岑。如何谢文学,还起会云吟。
仲宣领骑射,结束皆少年。匹马黄河岸,射雕清霜天。
旌旗防日北,道路上云巅。古雪无销铄,新冰有堆填。
清溪徒耸诮,白璧自招贤。岂比重恩者,闭门方独全。
道意勿乏味,心绪病无悰。蒙茗玉花尽,越瓯荷叶空。
锦水有鲜色,蜀山饶芳丛。云根才翦绿,印缝已霏红。
曾向贵人得,最将诗叟同。幸为乞寄来,救此病劣躬。
冻手莫弄珠,弄珠珠易飞。惊霜莫翦春,翦春无光辉。
零落小花乳,斓斑昔婴衣。拾之不盈把,日暮空悲归。
地上空拾星,枝上不见花。哀哀孤老人,戚戚无子家。
岂若没水凫,不如拾巢鸦。浪鷇破便飞,风雏袅相夸。
芳婴不复生,向物空悲嗟。
应是一线泪,入此春木心。枝枝不成花,片片落翦金。
春寿何可长,霜哀亦已深。常时洗芳泉,此日洗泪襟。
儿生月不明,儿死月始光。儿月两相夺,儿命果不长。
如何此英英,亦为吊苍苍。甘为堕地尘,不为末世芳。
踏地恐土痛,损彼芳树根。此诚天不知,翦弃我子孙。
垂枝有千落,芳命无一存。谁谓生人家,春色不入门。
冽冽霜杀春,枝枝疑纤刀。木心既零落,山窍空呼号。
班班落地英,点点如明膏。始知天地间,万物皆不牢。
哭此不成春,泪痕三四斑。失芳蝶既狂,失子老亦孱。
且无生生力,自有死死颜。灵凤不衔诉,谁为扣天关。
此儿自见灾,花发多不谐。穷老收碎心,永夜抱破怀。
声死更何言,意死不必喈。病叟无子孙,独立犹束柴。
霜似败红芳,剪啄十数双。参差呻细风,噞喁沸浅江。
泣凝不可消,恨壮难自降。空遗旧日影,怨彼小书窗。
我方丱角子胜冠,我老君犹鬓未斑。可但孤生多疾疢,也输华馆富清閒。
交情敢忘莺求友,野性终便鹿在山。何日归欤同里社,杖藜来往翠微间。
群飞凡羽见孤凰,胸臆皆成五色章。奕世公侯存故国,先朝相业踵遗芳。
银筝自度新调曲,金鸭时焚旧赐香。惭愧相逢即相别,江东云树寸心长。
首夏三衢诸涨发,西安县前江可怜。乱流涌树忽失岸,高浪捲花时近船。
大地且忧及昏垫,巨川欲济那洄沿。便应即此乘虚筏,径访群仙赤峤边。