年去年来白发新,悤悤马上又逢春。关河底事空留客,岁月无情不贷人。
一寸丹心图报国,两行清泪为思亲。孤怀激烈难消遣,谩把金盘簇五辛。
九日炎蒸一日凉,晚来无事立徜徉。松篁月印当窗影,荷芰风传隔浦香。
京国虽饶非故土,梁园徒好是他乡。何时谢老西湖上,为徬云山构草堂。
力不胜于胆,逢人空泪垂。
一心中国梦,万古下泉诗。
日近望犹见,天高问岂知。
朝朝向南拜,愿睹汉旌(jīng)旗。
赤手空拳,难酬报国雄心;遇见朋友,只能流流眼泪。
日思夜想,一心恢复中国;弱肉强食,古今不免同慨。
天颜不远,还能盼望得见;苍苍者天,可能预见未来?
朝朝暮暮向南膜拜祷告,但愿重见大宋旌旗回来。
空泪垂:白白地落泪。
日:代指皇帝。天:亦代指皇帝。
有怀长不释,一语一酸辛。
此地暂胡马,终身只宋民。
读书成底事,报国是何人。
耻(hǐ)见干戈(gē)里,荒城梅又春。
有桩心事久久未能忘怀;一提起来,就要心酸泪零。
胡人虽然暂时占领此地,我到死了还是宋朝臣民。
读书半世,有甚功名成就?
世乱如此,报国竟无一人!看到荒城梅花已经开放,使我惭愧白白又过一春!
此地:指苏州。胡马,指元兵。
底事:什么事。
干戈:古代常用的两种兵器,此指战争。荒城:指经过兵燹后的苏州。
柳生洲居濠北边,繇辞质野谁所传。
不曾入城行卖卜,有问灾福须呼船。
叹我奇疾何频年,其初过清肌凛然,
已忽腹拒遭拘挛。一身尽异形质变,
恍若土木徒人言。蚤知定性不生灭,
今安得尔庸非天。医工刃人死无律。
妄谈标本从何出。补劳护弱转凝聚,
排寒荡湿加淫郁。挟风上行关膈失,
迸肉糜皮并为一,犹云无伤乃余疾。
生虽怜我谬时命,岂悟颠倒缘此物。
彼苍应有司杀者,授柄於工无乃悖。
我劳万事明当休,自古零落归山丘。
但疑未死复不活,熟视重为诸医羞。
余聪残明不可留,治命已乖妻子谋,
执讯空贻友朋忧。柳生听罢棹颈笑,
既有主对非吾尤。山歌静夜声宛转,
更着此曲歌中流。
春事纷纶去,槐阴襞积来。
此花方靓丽,侍我正徘徊。
堕砌晨霞烂,凌波锦帐开。
有怀能赋客,把酒独登台。
诛茅自结林中屋,林密先删百竿竹。
南山献状漏南亭,北路行歌喧北曲。
谁知江海蔡中郎,岁晚栖栖泊岭阳。
未有净名方丈室,小斋聊寄锦江航。
劝君须学逃名隐,题揭徒然绚黛粉。
诸看郑圃四十年,妙在不知而不愠。
我今亦住茅竹间,身世浑如系缆船。
空间之中何所有,圣门勋业浩无边。
此君且伴幽人趣,时来岂不茅连茹。
瓶罍果醉两三人,会约伊渠杖藜去。
柳絮随风舞,金沙贴地开。为缘春满眼,不厌酒深杯。
池边梅未绽,不是怯霜风。待得阳和到,清香一线通。
行李秋将老,停鞭日已西。
深村见人少,孤寺与云齐。
试问沾微禄,何如返故栖。
鸡鸣不成寝,乘月下清溪。