妻子相携失所居,山川迢递更崎岖。
征鸿去去秋风急,惊鹊栖栖夜月孤。
赖有绨袍邻范叔,免教岐路泣杨朱。
归来每忆溪船上,买得鲜鱼酒旋沽。
郁郁文章不称时,岂堪寂寞寄人篱。
早知乱后为儒误,始恨年来入道迟。
春晚茅山犹有术,秋深商岭已无芝。
何当乘此清风去,共看山家未了棋。
使者星车自九天,一声天语万人传。恩光晓月明旌旆,和气薰风入管弦。
北海樽罍须酩酊,东山歌舞亦婵娟。按行况觉都无事,倒载何妨作饮仙。
一径梨花过雨沾,日华浮动碧丝帘。前轩插遍垂杨柳,看舞春风又画檐。
文彩垂星虹,欲献明光宫。琉璃水沉紫烟润,花生彩笔摇春风。
行行辞家几千里,交游每结青云士。尔来客舍依我邻,夷说悠德不归意。
燕山五色雪舞花,大河一夜回仙槎。故园桂松色依旧,人民城郭还惊嗟。
丈夫平生。
人生如断蓬,万里忽相值。会日常苦难,别日常苦易。
十年闻子名,未识已心醉。我友岂不多,爱子好心地。
身小胸胆大,面目无邪气。磊磊栋梁姿,温温瑚琏器。
人物衰落尽,百马逢一骥。我怀未倾倒,离别已复至。
天寒霜正繁,山险道不利。君行独何为,百里求自试。
愿持孝友资,发为恻隐治。上马且勿难,吾民伫嘉惠。
他年庙堂上,举此亦不异。强饭数寄书,待尔慰穷悴。
员子一寒世无有,爱簇生盘如爱酒。
菠韮铁甲几戟唇,老苋绯裳公染口。
骈头攒玉春试笋,掐指探金暮翻韮。
达官堂馔化沟坑,我诵菜君人解否。
青连远戍和烟重,静映疏栊窣缕轻。游子不归春梦断,南轩一树有啼莺。
轻盈恰与地相宜,才种纤枝又引枝。不及垂阴向黎庶,春风一路送亡隋。
海潮声里越溪头,谁种千株夹乱流。安得辞荣同范蠡,绿丝和雨系扁舟。