斜凭绣床愁不动,红绡带缓绿鬟低。
辽阳春尽无消息,夜合花前日又西。
独上乐游园,四望天日曛。东北何霭霭,宫阙入烟云。
爱此高处立,忽如遗垢氛。耳目暂清旷,怀抱郁不伸。
下视十二街,绿树间红尘。车马徒满眼,不见心所亲。
孔生死洛阳,元九谪荆门。可怜南北路,高盖者何人。
自惭拙宦叨清贵,还有痴心怕素餐。或望君臣相献替,可图妻子免饥寒。性疏岂合承恩久,命薄元知济事难。分寸宠光酬未得,不休更拟觅何官。
平时十月幸兰汤。玉甃(zhòu)琼梁。五家车马如水,珠玑(jī)满路旁。
翠华一去掩方床。独留烟树苍苍。至今清夜月,依前过缭(liáo)墙。
华清宫金碧辉煌华丽夺目,玉砌成的沐池晶莹剔透。(明皇与贵妃)年年来到这里洗沐享受,那场面真叫壮观:贵妃的亲眷前呼后拥如流水,用珠宝组成的陪行饰物铺天盖地。
可叹啊,翠华一去,繁华不再。华丽的宫殿已成为断瓦残桓,珠光宝气的双人床早已被灰尘覆盖。留下的只有苍翠的老树。清夜的明月高悬空中,依然照着藤条环绕的围墙。
平时:年年或经常。莲汤:亦名莲花汤。为明皇沐池;海棠汤为贵妃沐池,均在华清池内,统称为华清池。玉甃:玉石砌成的井壁,指沐池。琼梁:色泽晶莹的柱梁,指华丽的宫殿。五家:指杨贵妃亲眷。
翠华:天子仪仗中以翠鸟羽毛为装饰的旗帜、车盖,代指明皇。掩:覆盖、关闭。烟树:云烟缭绕的树木。缭墙:藤条盘绕的围墙。
野人献竹
闻君有妇贤且廉,劝君慎勿为楚相。
不羡紫驼分御食,自遣赤脚沽村酿。
嗟君老狂不知愧,更吟丑妇恶嘲谤。
诸生闻语定失笑,冬暖号寒卧无怅。
碧香近出帝子家,鹅儿破壳酥流盎。
不学刘伶独自饮,一壶往助齐眉饷。
安州老人心似铁,老人心肝小儿舌。
不食五谷惟食蜜,笑指蜜蜂作檀越。
蜜中有诗人不知,千花百草争含姿。
老人咀嚼时一吐,还引世间痴小儿。
小儿得诗如得蜜,蜜中有药治百疾。
东坡先生取人廉,几人相欢几人嫌。
恰似饮茶甘苦杂,不如食蜜中边甜。
因君寄与双龙饼,镜空一照双龙影。
三吴六月水如汤,老人心似双龙井。
袅(niǎo)袅檐树动,好风西南来。
红缸(gāng)霏(fēi)微灭,碧幌(huǎng)飘飖(yáo)开。
披襟有馀凉,拂簟(diàn)无纤埃。
但喜烦暑退,不惜光阴催。
河秋稍清浅,月午方裴(péi)回。
或行或坐卧,体适心悠哉。
美人在浚都,旌旗绕楼台。
虽非沧溟阻,难见如蓬莱。
蝉迎节又换,雁送书未回。
君位日宠重,我年日摧颓。
无因风月下,一举平生杯。
檐边树木微微摆动,原是怡人凉风自西南而来。
灯盏随之轻晃,青烟腾起,火光微灭。碧色帷幔亦缓缓飘摇而开。
我敞开衣襟,凉气充盈周身,心觉舒畅无比。轻拂竹席,未见有一丝纤尘沾染。
只愿恼人的酷暑褪去,不惜任由光阴渐催人老。
河水入秋便逐渐显得清浅起来,月亮要等到午夜才会徘徊于水天之间。
这时不论是起身行走或是坐卧,身体和心都倍感舒适。
我心有所怀的(你)啊,身处在浚都那旌旗围绕的楼台上呢。
虽并未隔着大海那般遥远,可要相见却太难。
蝉鸣迎来了节气的变更,替我送信给你的飞雁却还迟迟未归。
你日渐位高权重,我却日渐衰老颓唐。
再无法趁秋风起时,月色之下你我共同举杯畅谈人生了。
袅袅:形容细长柔软的东西随风摆动。
红缸:亦作“红釭”。灯盏的别称。碧幌;绿色的帏幔。
披襟:敝开衣襟。簟:竹席。
裴回:亦作“裵回”。彷徨。徘徊不进貌。
曈(tóng)曈太阳如火色,上行千里下一刻。
出为白昼入为夜,圆转如珠住不得。
住不得,可奈何,为君举酒歌短歌。
歌声苦,词亦苦,四座少年君听取。
今夕未竟明夕催,秋风才往春风回。
人无根蒂时不驻,朱颜白日相隳(huī)颓(tuí)。
劝君且强笑一面,劝君且强饮一杯。
人生不得长欢乐,年少须臾(yú)老到来。
初升的太阳颜色像火一样,上升千里只需一刻。
太阳出来就是白昼,沉没就是黑夜。浑圆的太阳运转起来像旋转的珠子一样不停息。
停不住的太阳啊,我能把你怎么办呢。只好举起酒杯来唱一首短歌。
歌声愁苦,吟唱的词也是愁苦的。在座的少年们请听好。
今天还没有过完明天就紧催着要来了,秋天刚过去春天又来了。
人生漂泊时光荏苒,美丽的容颜和时光一样总是很快消逝。
劝你勉强笑一笑,劝你勉强喝一杯。
人的一生得不到长久的欢乐,青春年少的时光总是过的很快,老年很快就来了。
曈曈:闪烁的样子,一般形容日出时。
朱颜:红润美好的容颜。隳颓:衰败、毁败。
须臾:一会儿,片刻。