绿净涵空护碧苔,方方一镜向人开。晚凉独立心如洗,风破浮萍片月来。
篮舆一路野梅风,午酒濛濛困未松。侧首松梢听晴哢,数峰残雪夕阳中。
晨兴步北林,萧散一开襟。复见林上月,娟娟犹未沉。
片云自孤远,丛筱亦清深。无事由来贵,方知物外心。
五百年间岸谷移,邯郸枕上梦回时。
兔葵燕麦玄都观,好继刘郎旧日诗。
正是园林花木衰,冰姿玉洁出疏篱。
月中瘦影道傍见,江上寒香人不知。
时节惊心非故物,簿书满眼欠新诗。
碧云暮合关山远,拟折琼英寄所思。
越罗与蜀锦,被体何其华。
豹胎与猩唇,适口良自佳。
佳美未必得,饱暖不可赊。
明通纸胜雪,乐昌墨如鸦。
更招南浦石,四友相宠加。
谩薰新宁香,时烹固陵茶。
萧然文字间,亦足为生涯。
飞蛾故故扑灯光,风雨萧萧打纸窗。
人为官方搔白首,虎来村落渡清江。
猿啼冷日谁家梦,故国愁牵几曲肠。
篱菊何曾忧战伐,夜添寒蕊趁重阳。
煮石烧丹亦可怜,我今无事只烹泉。一般意味人知少,除是当年木邓仙。
西风吹露下秋空,乌鹊无声占碧桐。天气微凉人好睡,阑干闲在月明中。
雨声云气暮萧萧,罗扇恩疏井树凋。心事暗随归梦去,壁灯留与可怜宵。