西北有织妇,
绮缟何缤纷。
明晨秉机杼,
日昃不成文。
太息经长夜,
悲啸入青云。
妾身守空闺,
良人行从军。
自期三年归,
今已历九春。
飞鸟绕树翔,
噭噭鸣索群。
愿为南流景,
驰光见我君。
蚁梦功名觉即休,驹阴岁月去难留。
伤念不复并三乐,拟古犹堪续四愁。
松下抱琴尘外境,雨余莳药柳边洲。
老来莫问浮生事,醉后同为造物游。
旷野饶(ráo)悲风,飕(sōu)飕黄蒿草。
系马倚白杨,谁知我怀抱。
所是同袍者,相逢尽衰老。
北登汉家陵,南望长安道。
下有枯树根,上有鼯(wú)鼠窠(kē)。
高皇子孙尽,千载无人过。
宝玉频发掘,精灵其奈何。
人生须达命,有酒且长歌。
空旷的原野被凄凉的风声充斥,原野上长满了枯黄的蒿草。
把马的缰绳系住,我依靠在白杨树上,有谁知道我的怀抱所向呢。
和那些同胞相逢的时候我们都衰老年高。
向北登上汉家的陵墓,又向南眺望长安的大道。
陵墓下面有枯树根,有鼯鼠的巢穴。
刘邦的子孙已经无处可寻了,陵墓前千百年也没有人经过。
陵墓中的宝玉频频被盗掘,神明又能怎么办呢。
人应该对命运保持通达,有酒的时候就该放声高歌。
悲风:让人感觉凄凉的风声,也指凄厉的寒风。饶:多,丰富。飕飕:象声词,指风声。
同袍:同胞挚友。《诗经秦风·无衣》岂曰无衣,与子同袍。
汉家陵:汉代皇帝的陵墓。
窼:巢穴。
高皇:即汉太祖高皇帝刘邦。
精灵:神仙精怪。
达命:知命,通达生命。长歌:放声高歌。
西陵侠少年,送客短长亭。青槐夹两道,白马如流星。
闻道羽书急,单于寇井陉。气高轻赴难,谁顾燕山铭。
走马远相寻,西楼下夕阴。结交期一剑,留意赠千金。
高阁歌声远,重门柳色深。夜阑须尽饮,莫负百年心。
事莫必有胜,必胜难可持。
迩来罕相见,世上多夸驰。
黄金铸佩印,白玉刻佩龟。
朝见恃赫赫,夕见同蚩蚩。
方得靡不羡,既处焉所施。
此理非一日,更後当应知。
志士无终穷,斯言非尔欺。
朱荷同根生,绿叶相间荣。秋风片片落,波上逐浮萍。
愿结同心子,莲房共自成。
漫说乘槎犯斗牛,几人击楫向中流?鱼龙秋夜沧波冷,风雨中原王气收。
一自汉皇沉璧马,几回明月照沙头?安澜谁使淮黄合?去入沧溟到十洲。
袅袅薰风霭建章,衮龙高倚凤楼墙。旌旂披拂霏霞烂,鸳鹭联翩剑佩光。
角黍宴排天正午,琼浆杯满席生香。一声天语千官坐,响彻云霄瑞鸟翔。
河伯应窥豹管斑,放船秋水不生澜。洋洋得济非无命,题满新诗赵魏间。
两度归江汉,重来度浊河。尘容三老谙,驿路二旬过。
霜薄天初朗,风轻晓亦波。太行山色近,西望碧嵯峨。