城门伐鼓日欲堕,西山返照入平芜。玉关秋动气横塞,交河霜冷夜弯弧。
健儿风吹白豹障,将军雪压金仆姑。昼传羽檄连云戍,夜发精兵到海隅。
碧海出蜃阁,青空起夏云。瑰奇□怪石,错落动乾文。
秋霖十日生秋草,樯塌西樯倒。邻家娇女,剪刀闻耶,施展补天余巧。
休疑是、剪纸招魂,愿老天、霎时晴了。戏把蛾眉澹扫,又戏把、竹枝斜抱。
雨窗高挂,风帘飘动,故故娉娉袅袅。正相类、刍狗泥牛,可载之、淮南鸿宝。
凝碧池头听乐时,不能身死但能悲。
辋川他日成名胜,藉得朝天一首诗。
功成论道息干戈,武将森森学问多。
养得文风名节盛,自三代下莫能过。
我老不自爱,几时真罢休。浮沈闾里间,漫效马少游。
年来五十化,逝水无停流。胸中粗已了,浩荡欲没鸥。
渊明我同生,共尽当一丘。试筑小斜川,佳名偶相俦。
亦称辛丑岁,与公更倡酬。当时二三友,得如我友不。
赋诗俱不地,疑有湛辈忧。聊将桃李句,琼瑰副吾求。
廿载风烟隙里过,栖栖车马问如何。焚将蜡屐存冰卷,幻出家山学黛蛾。
但说青蚨装陆贾,宁知白鹤瘦东坡。勿矜名下人争袭,丘壑胸中胜事多。
秦时明月汉时关,万里长征人未还。
但使龙城飞将在,不教胡马度阴山。
复霭重沙望不穷,坐收千里一樽中。天边江汉波涛阔,地下神仙窟宅通。
窗影偷来湓浦白,檐光飞入沔城红。豁然已尽登临兴,云阁章亭谩在东。
何年马鬣埋玉树,上有乔木清风寒。
琳瑯金薤落四海,万象顿挫随毫端。
追攀前辈岂无意,偶来弛担鸣珂里。
生恨与公相后先,临风三叹不能已。
论诗谁解针膏盲,人间今日无黄香。
经过一酹尊中碧,明月湾头山{阗真换具}寂。