新诗解人颐,秀若披云鬟。突然不可揖,平地翻波澜。
褰衣愧招携,每见辄汗颜。况兹天际游,物理知难攀。
一来金陵居,终岁不得閒。胜践固畴昔,欲往独见删。
命驾等人尔,底事独我悭。岂非勒移灵,不许污名山。
因诗想其人,爱来直仍弯。裂脐那复惜,顿足已滞顽。
清甘似可饱,忽遽谁其还。何当强扶老,寄迹云霞间。
要须君意果,莫遣我盟寒。晓来雨脚断,去梦已班班。
御醅盏畔千头菊,椽烛光中四和香。红粉莫嗟霜满颔,也应歌处似周郎。
禾黍离离露一丘,淡烟轻霭夕阳秋。微基西枕邯山尽,往事东随漳水流。
御辇金车何处去,閒花野草几时休。可怜全赵繁华地,留作行人万古愁。
潇湘浦暖全迷鹤,逻逤川寒只有雕。
谁向孤舟忆兄弟,坐看连雁度横桥。
法王遗制付仁王,难得难持劫数长。
努力只须坚守护,三千八万是垣墙。
行人行人子细听,鹧鸪近前语分明。山有长蛇兼罔两,水若可涉霜涛惊。
哥哥欲行须暂停。君不见赤雉四顾不出山,虞人关弓射雉还。
君不见大鹏抟风九万里,六月一息图南徙。
老夫携一杖,岸帻向林皋。九月木将脱,千峰秋更高。
乾坤真寓舍,世事直秋毫。我与巢由辈,真为莫逆交。
万事萦思独坐中,炉香深处性灵空。药如效世黄金贱,年莫瞒人白发公。
疏竹画窗因借月,堕樵惊屋偶乘风。且来拂簟寻高卧,梦境浮生一笑同。
云壑风泉处处宜,诗囊酒榼大家嬉。人来人往春无主,日短日长天有时。
堕胾林亭看蚁竞,插花山轿爱蜂随。野僧未识登临乐,静自关门笑客痴。
君来路,我归路,路上风光君细数。总来十八短长亭,一日一亭君莫苦。