柳衰蝉噪寒烟淡,地迥山遥暮雨收。
宛是昔年秋气味,只添多病与离愁。
医门累叶重高明,迄我偏忘问药名。五柳先生馀本色,三槐后裔忝家声。
身经治乱四朝运,人与乾坤一气清。自揆何尝无分量,独怜修炼未能精。
仆夫早严驾,吾行将远游。
远游欲何之?吴国为我仇。
将骋万里途,东路安足由?
江介多悲风,淮泗驰急流。
愿欲一轻济,惜哉无方舟。
闲居非吾志,甘心赴国忧。
南国有佳人,
容华若桃李。
朝游江北岸,
夕宿潇湘沚。
时俗薄朱颜,
谁为发皓齿?
俯仰岁将暮,
荣耀难久恃。
高台多悲风,
朝日照北林。
之子在万里,
江湖迥且深。
方舟安可极,
离思故难任。
孤雁飞南游,
过庭长哀吟。
翘思慕远人,
愿欲托遗音。
形影忽不见,
翩翩伤我心。
含生蒙泽。
草木茂延。
飞观百余尺,
临牖御棂轩。
远望周千里,
朝夕见平原。
烈士多悲心,
小人偷自闲。
国仇亮不塞,
甘心思丧元。
抚剑西南望,
思欲赴太山。
弦急悲声发,
聆我慷慨言。
孤月江上明,清光泛流水。北有愁思妇,南有游荡子。
荡子行未归,思妇安所止。姑老在高堂,贫贱复如此。
君行忽逾年,膏沐谁为理。妾心金石坚,不逐浮云起。
会合良未期,离乱何时已。君当复来归,妾当效同死。
凌风愿翱翔,扬波愿杭苇。再遂平生欢,被服纨与绮。
西风撼庭木,秋晚客心惊。老叶不肯下,群鸦何故鸣。
自吟无限韵,寄食免劳生。多少乘舆者,传呼夜亦行。
永拟东归把钓丝,将行忽起半心疑。
青云道是不平地,还有平人上得时。