西胶博士金门客,白马青袍夹城陌。天池种藻上林花,身受皇恩不顾家。
春风几见桥门柳,禄米唯应足沽酒。囊无一物寄妻孥,箧有空书示僚友。
忆昨骊驹未别乡,新宁山水竞风光。县人争揖芭蕉馆,墨客都寻柿叶房。
六平山下秋同屐,半占峰南夜联席。别后相思何处寻,凤台碧草连天色。
王门记室最情亲,官暇相过德有邻。飞札定应思漫士,因风也或寄樵人。
北风海上来,落日草根白。长啸登高丘,远望无诸国。
剑水东流霸气寒,台江千树叶声乾。英雄去后遗弓剑,蔓草芳陵那忍看。
我家正在平台北,十载迷魂归不得。几度逢人问故林,碧池细柳今萧索。
少年任侠无所忧,奋身欲向铜龙楼。长安春物忽相弃,终南灞水空悠悠。
青云迢递谁将引,况乃摧残更多病。绿发从教变雪霜,丹心未必随灰烬。
陈君倜傥无世情,读书千卷尚逃名。一门兄弟俱才俊,百岁严君更老成。
感君意气空流俗,贫贱相看情转熟。客舍迎霜已赠衣,山储累月常分粟。
风雨凄凄四月天,孤村芳馆度流年。未投定远佣书笔,羞逐君平卖卜钱。
君家一双椰子杯,远从交广带将回。剖开瘴水蛮烟腹,割断玄霜玉露胎。
乌梨木柄银錂口,若比匏尊应更厚。莲房半侧碧筒深,中有黄流汎郁金。
最怜竹里泉中洗,不厌松边石上斟。人言此杯能辟蛊,倾银注玉空论富。
少陵未许称木瓢,谪仙且莫誇鹦鹉。山人心爱口不言,肯遗还山酌白云。
君不见丰城双宝剑,当年知己亦平分。
七闽南宋旧繁华,乔木朱门非几家。新宁甲第开三桂,云是中山有妫裔。
拖金跃马绾银章,兄弟蝉联被宠光。绣箧黄绫官诰重,银勾华扁御书香。
儒英门对千峰秀,三树蟠根日应厚。密色三时绿覆檐,飞霜九月凉侵牖。
阴阴丘木护泉宫,岁岁云孙尚扫松。秋菊春兰时祀别,褒衣博带古人同。
故家文献今如此,累叶犹能拾青紫。请君回首赵家陵,大梁落叶秋声里。
水国霜空绝鸟飞,乱山寒翠袭行衣。何人独在林间隐,却向清时更息机。
独树断
师定念游子,遥知父母心。望云天际远,曝日石门深。
香影浮阶砌,猿声彻野林。无穷长跪祝,惟有此微忱。
昨宿盘龙渚,今过压凤桥。山形随地转,雪色隔江遥。
草死文犹锦,烟空气未消。当年刁斗夜,曾驻霍嫖姚。
城中苦雨坭活活,花栏苦雨青苔滑。老僧双展抱石行,蜡色未净先遭跶。
跶时顾石不顾头,天仓地角血并流。魋鼻倏如龙隼公,方寸可使高岑楼。
夏云入面奇峰起,红紫相间如清秋。又肖丹青图未成,烘染还藉顾虎头。
行者急行杀猛熊,取胆调酒斟金瓯。痂除扶杖须郑重,尽将蜡石沉清流。
钟鼓分明歇,香烟亦断烧。南塘忽有兴,萧寺遂无聊。
竹径因时塞,腰支减食消。安禅难制毒,豺虎下青霄。