屯田词,考功诗,
白水之白锺此奇。钩章棘句凌万象,
逸兴高情俱一时。耆卿骨朽士特死,
涧谷错莫无晶辉。后生俊秀何其寡,
吾宗喜有莱孙者。双瞳点漆面如水,
一见使我心神写。读书已通经,
学赋已知律。只今年十三,
吐气成五色。骊珠出海夜生光,
突笴流弦追莫及。人材有价谁能私,
不妨乃翁聊誉儿。囊中彩笔今付汝,
往继二妙声名驰。
行人行人子细听,鹧鸪近前语分明。山有长蛇兼罔两,水若可涉霜涛惊。
哥哥欲行须暂停。君不见赤雉四顾不出山,虞人关弓射雉还。
君不见大鹏抟风九万里,六月一息图南徙。
草香竹暗巫山曙。记宸游、空凝伫。疏疏雨自何来,霭霭云无处所。
此日登台,当年荐枕,闻道佳期在朝暮。怎想像梦里、姚姬不管,深宫细腰苦。
侍臣宋玉偏能赋。动淫思、牵愁绪。岂知惆怅中宵,赢得悲哀万古。
浪说神人,鸣鸾易返,又逢薄怒。今但有、杜宇啼红,花落高唐路。
清夜宫车出建章,紫衣小队两三行。
石阑干畔银灯过,照见芙蓉叶上霜。
公馀谁解憩劳生,不动天机性自灵。道骨对山尤更好,梦魂闻雨易为醒。
谩抛芽雪归仙鼎,只把筌蹄看圣经。还顾一源无去住,双梧惟有翠盈庭。
九龙峰下阁横秋,世上纤尘不可留。清伴夜蟾留醉客,细吹时雨走归舟。
天南从此载鹏往,山北与谁乘鹤游。已是逍遥何所待,上人高卧见蓬丘。
天命岂人力,神功非智窥。艺祖昔臣周,周德久已衰。
上将分六师,北征在郊圻。士卒中夜起,神器仓猝移。
谁言一朝变,乃定万世基。国门一舍地,传舍犹当时。
故老无复存,遗话嗟何知。维留威神在,凛然万方归。
马识青山路,人随白浪船。别君犹有泪,学道谩经年。
月隐星沈欲晓天,梦回愁绪尚依然。春来还觉秋来好,茉莉蔷薇置枕边。
水曲山隈四五家。夕阳烟火隔芦花。渔唱歇,醉眠斜。纶竿蓑笠是生涯。