浮家一舸逐鸱夷,瀛海微茫渺所思。直欲星槎天上去,何如雪艇月中移。
窗开山木听溪放,帘捲江花看水嬉。独倚飞轩瞰归鸟,楚云湘雨念深期。
朅来夔上吊沧桑,白帝城头俯大江。风卷狂澜深峡怒,云生野寨远山茫。
公孙不合迷秦梦,诸葛终难复汉疆。古往今来成代谢,几曾慷慨几悲凉。
危楼高百尺,手可摘星晨。
不敢高声语,恐惊天下人。
朝来伐竹已千竿,始觉籓篱宇宙宽。照室丹光林外见,隔溪山色座中看。
春秋岂信栽培易,风雨那愁出入难。凤鸟不来龙已去,空山谁与报平安。
旅殡荒山三十春,白头执绋又何人。久知杜甫须收骨,谁料张飞解杀身。
归旐已随春雨动,故丘应与海云邻。武夷野老扶衰病,楚些歌成泪满巾。
神工铸明镜,持进嫦娥宫。嫦娥羞鉴容,暮挂扶桑东。
浮云散天风,照耀九海空。如何万丈光?泻入诗仙胸。
谈玄走银蟾,落笔惊彩虹。掩却星斗文,孤辉天地中。
当涂自诡谯中龙,长驱远斗矜余锋。
孙刘交合出奇计,一炬赤壁成三雄。
荆州畴昔借资地,久假乃复相仇攻。
是时熊湘介二国,北有蜀壘南吴牖。
蛮争触竞已千古,往事独有江流东。
人言此水自云阜,联引澬邵经夷中。
崎岖二梅压盘束,擘裂千嶂烦奔冲。
穷豪究勇力少纵,始得平隰流舂容。
纡余十里仅间暇,贔屭五渚俄冲从。
潴为渟渊产百怪,往往不宅冯夷宫。
春霖夏潦故假藉,谷吐川灌资腾舂。
阳侯客气不自禁,驱胁罔象从群凶。
往时井邑困陵藉,欲已此患嗟无庸。
英英忠定经国手,初日小试勤民功。
不烦燃犀照奇鬼,正尔宴坐销狂烽。
筑亭据胜俯百壑,坐使衮衮皆朝宗。
投巫谩诧邺中老,驱鱷未逊潮阳翁。
横流一旦复故道,精意要与神明通。
吾闻祖龙制六合,欲以盛气陵华戎。
将游会稽示汰侈,乃被涛浙还他从。
区区水波岂云恶,要是暴戾神方恫。
安知盛德虽邑宰,能转造化回天工。
尔来百多六十载,民得平土趋耕农。
只今令尹亦公辈,惟有善政希高踪。
兴言晴雨应如答,岂复旱溢忧匆匆。
喜丰对峙且华屋,一桨横绝江无风。
江头秋深足佳趣,林霭烟暝纷冥濛。
乘间领客共赏胜,亦有情话摅心胸。
夫君岂久吏州县,伟望竞已齐衡嵩。
傥令鲸伏波不作,奠枕四海经渠非公。
昔年夫君死漳戍,恨不从之泉下去。有弟万里负骨归,获鹿原头与封树。
是时孤儿方学行,天地容身复何处。此心匪石石可移,誓欲教儿如汝父。
儿成娶妇身始閒,一旦儿亡岂能顾。妇姑相守到白头,至今不识门前路。
夫家赵郡知几年,乡里尝旌两节妇。向来我识房将军,乃是节妇之侄孙。
岁时宁忘俎豆事,水旱肯废云山屯。忠臣烈女有如此,千载义事辉高门。
翛然无限沧浪意,况有幽亭近水安。孺子有歌同鼓枻,故人无约共弹冠。
通宵云气侵衣润,六月波光入坐寒。惭愧东华尘土客,知谁来此一凭栏。
君侯夙夜爱民心,槜李重开颂好音。兵后州人无菜色,乱馀厅事有棠阴。
熊轓按部兵车息,燕寝凝香画戟深。走也门墙老宾客,尚哦云月在山林。