冻思嚼蕊嗅寒芳,隔月春非道路长。
作意开篱通野岸,等闲寻步到池塘。
纷纷狱市如棼丝,与子共事西江湄。
地连远近多杂俗,事出众口无同辞。
文章幸子老益壮,蒲柳怪我秋前衰。
从今斫额望夫路,十年莫放攻多迟。
知君才气本无双,拭目曾看古战场。华萼风流今不坠,文章光焰自应长。
诗从古锦传家法,身□花塼是故乡。它日万钱供日费,更期粟贱致时康。
玉颊香肌委尘土,雪魄冰魂无处所。
一年春事顿成空,不必飘零似红雨。
蛮烟无处洗,梅蕊不胜清。
顾我已头白,见渠犹眼明。
折来知韵胜,落去得愁生。
坐久江南梦,园林雪正晴。
鸟声四合阴扶疏,江湖散人拜赐初。
此君之子才堕地,一一文采如於菟。
相看又作故时面,乃是秋风箧中扇。
寸阴尺璧定何如,付与尔曹分贵贱。
失落寒泥里,青君欲唤起。馀华迸作雷,划破梦之鄙。
雅淡虽堪喜,飘零亦可伤。随风翻玉笛,带雨上雕梁。
蕃将宁知味,胡儿讵识香。吴侬缘戍久,一曲泪成行。
西来有客解归装,先说东台白首郎。
颜貌宛如周柱史,须眉皆是汉冯唐。
百年未觉强弓满,新历还添漏箭长。
欲寄平安恐烦报,桃花川里漾舟忙。
江南江北虽一水,欲济无由若千里。
那知奔走避边尘,邂逅西津见君子。
一饭山间同野僧,花前把酒看张灯。
醉吟落纸笔不停,留客夜阑双眼青。
才气如公端有几,半刺江城聊复尔。
新年华省用名郎,彙征公合联翩起。
人生相知贵知心,道同何必问升沉。
客袂此时成暂别,诗盟他日会重寻。