日晚荒城上,苍茫馀落晖。都护楼兰返,将军疏勒归。
马有风尘气,人多关塞衣。阵云平不动,秋蓬卷欲飞。
闻道楼船战,今年不解围。
愦愦天公晓,精神殊乏少。一郡催曙鸡,数处惊眠鸟。
其觉乃于于,其忧惟悄悄。张仪称行薄,管仲称器小。
天下有情人,居然性灵夭。
在死犹可忍,为辱岂不宽。古人持此性,遂有不能安。
其面虽可热,其心长自寒。匣中取明镜,披图自照看。
幸无侵饿理,差有犯兵栏。拥节时驱传,乘亭不据鞍。
代郡蓬初转,辽阳桑欲乾。秋云粉絮结,白露水银团。
一思探禹穴,无用鏖皋兰。
倏忽市朝变,苍茫人事非。避谗应采葛,忘情遂食薇。
怀愁正摇落,中心怆有违。独怜生意尽,空惊槐树衰。
日色临平乐,风光满上兰。南国美人去,东家枣树完。
抱松伤别鹤,向镜绝孤鸾。不言登陇首,唯得望长安。
斗麟能食日,战水定惊龙。鼓鞞喧七萃,风尘乱九重。
鼎湖去无返,苍梧悲不从。徒劳铜雀妓,遥望西陵松。
无闷无不闷,有待何可待。昏昏如坐雾,漫漫疑行海。
千年水未清,一代人先改。昔日东陵侯,唯见瓜园在。
怀抱独惛惛,平生何所论。由来千种意,并是桃花源。
榖皮两书帙,壶卢一酒樽。自知费天下,也复何足言。
被甲阳云台,重云久未开。鸡鸣楚地尽,鹤唳秦军来。
罗梁犹下礌,杨排久飞灰。出门车轴折,吾王不复回。
展开阅读全文
横流遘屯慝。
上墋结重氛。
哭市闻妖兽。
颓山起怪云。
绿林多散卒。
清波有败军。
智士今安用。
思臣且未闻。
惜无万金产。
东求沧海君。