子云投阁为奇字,君山杀身非谶书。埋狱谁能知匣剑,焚城何意祸池鱼。
赐玦应知谢冠佩,杖藜自尔就田庐。丈夫盖棺事乃已,白发勿羞樵与渔。
江南多芙蓉,水绿看最好。轻舟浮江来,白露秋意早。
露白秋已晞,游子行未归。采香欲谁赠,但见群鸥飞。
鸥飞不避人,思我平生亲。当亲而返疏,怅望空水滨。
关山月出早,地迥照还迟。圆缺蟾何恨,高寒兔得知。
争枝嫌鹊扰,把酒叹人稀。莫上青楼望,那堪动远思。
洞庭之潴八百里,摇星簸日无时已。蛟妖蜃怪族各殊,琐碎讵敢窥神鲤。
曲陵屃屃巨背高,大帜炜炜朱鬐骚。金鳞六六足百劫,珍目两两横波涛。
负舟一听轩辕乐,再驾湘妃返南国。还从汨水葬灵均,自是悠然无底壑。
此物神奇亦相世,得符麟凤称嘉瑞。楼船绣斧撼天来,瞥见乃在春湖澨。
丹青鱍鱍光芒动,画工那许知神用。满堂宾客但咄嗟,衰予感旧堪长恸。
伊昔毅皇岁丁卯,秋旦拿舟发江表。正书玄龙矫矫飞,壮观自诧平生少。
光阴流转如振埃,谛视赤鲤□龙材。龙材龙材,慎尔变化谁能猜,江南无处无风雷。
天作燕都栖太一,霱云尽拥重光日。西山灏气郁嵯峨,辽海洪涛壮呼吸。
沃野环畿千里春,弦歌比屋诸生习。红筵杂剧递新声,紫袖佳晨联绮陌。
辇贝驼金混九门,通衢十二朱甍密。东南菽帛隘漕渠,绝域梯航走庭实。
年少雕鞍蹴鞠场,白头绿醑团栾室。憧憧行旅不赍粮,处处圆扉虚系桎。
漠陲明月净穹庐,蚩尤雾淡莺花馝。貔貅百万罢秋防,深闺那解牵衣泣。
天涯登眺泪,滴滴堕清笳。雪汨峰头树,春迟塞上花。
滞辽归雁少,望越暮云赊。心境同庄舄,哀吟为丧家。
天高秋月明,澄潭复皎洁。山静无人迹,此景唯自悦。
高城吹角满江楼,楼上登临动客愁。陵谷参差随去鸟,河山迢递任归舟。
凋零书剑谁青眼,缥缈乡关忆白头。极目那堪风景暮,云峰天外写高秋。
梦破巫峰十二鬟,家山逸驾尚容攀。
桃花见面东风裹,应笑陈人老上颜。
无缝冰轮万古同,御风飞到碧天中。
四方上下无遮碍,一点清光处处通。