湖州秋水玉泠泠,湖州女儿出采菱。梭船荡桨红泼刺,阿姊倡歌阿妹应。
隔溪冶郎骑马过,点鞭杀勒霜蹄挫。
潭潭府第倚山城,故旧何须俟价行。阍吏未知穷措大,相公自识老门生。
餐柈夹供丛谈久,铃阁添香燕坐清。头白归来济时了,义田还复课儿耕。
风云已外违高翮,草莽之中寄贱名。江海固非长往地,乾坤聊寄不訾生。
乌罗礼废人将老,白醴恭衰我自平。菜本瓜苗虽琐琐,栽培于物尚多情。
翁之误将女,弃贫重许富。女不误一点,初心终不负。
心若负不如,及早归泉路。呜呼冯道老太师,若闻此风骨亦腐。
我来为尔停肩舆,再拜焚香吊贤女。
莫忧净土稀,尚有吾庐在。采采神芝生,附以石磊磊。
画兰不画地,翻笑所南隘。
弟兄天性本同符,远涉能无一恸乎?浮世有身真大患,回车无日始穷途。
秋巢不宿乌衣燕,夜屋偏怜白项乌。切莫临风挥老泪,血痕能染紫荆枯。
斯文天与乐馀年,中有黄金取酒钱。绛老又添新甲子,王家惟守旧青毡。
将春梅蕊茱萸小,透雪萱芽翡翠鲜。宾客到门无别话,履端相庆画堂前。
萧瑟兮枫林,呜咽兮岩泉。
於此明月夜,拨动相思弦。
音容尚如昨,恩爱空自怜。
天风吹广寒,夜露飘飞仙。
夫岂不垂念,孤凤谁与眠。
人生亦客寄,胡不俱死遄。
使我向阑干,泪雨如涓涓。
苍官无禄花有封,花王开国胙春风。
不念苍官秦大夫,竹君亦嗤梅兄聋。
夜寒愁吟正无思,青灯唤人补残睡。
梦为蝴蝶宿花回,画角吹香蒸素被。
我亦频年饮大苛,吟髭撚尽为诗魔。
夜来斗转参横后,梦在吴头楚尾多。
所喜江山无病痛,可怜故旧半消磨。
水车自转如谁踏,枕上松声奈若何。