老子堂前花万树,先生曾见几回春。
夜煎白石平明吃,不拟教人哭此身。
戚戚彼何人,明眸利于月。啼妆晓不干,素面凝香雪。
良人去淄右,镜破金簪折。空藏兰蕙心,不忍琴中说。
看花无语泪如倾,多少春风怨别情。
不识玉门关外路,梦中昨夜到边城。
女子弄文诚可罪,那堪咏月更吟风。
磨穿铁砚非吾事,绣折金针却有功。
闷无消遣只看诗,不见诗中话别离。
添得情怀转萧索,始知伶俐不如痴。
我画蓝江水悠悠,
爱晚亭上枫叶愁。
秋月溶溶照佛寺,
香烟袅袅绕经楼。
家人强进酒,酒后能忘情。持杯未饮时,众感纷已盈。
明月照我房,庭柯振秋声。空庭白露下,枕席凉风生。
所思万里馀,水阔山纵横。佳期凭梦想,未晓愁鸡鸣。
愿将一心人,当年欢乐平。长筵映玉俎,素手弹秦筝。
fT睇呈巧笑,惠音激凄清。此愿良未果,永怀空如酲。
二月春花厌落梅。仙源归路碧桃催。渭(wèi)城丝雨劝离杯。
欢意似云真薄幸,客鞭(biān)摇柳正多才,凤楼人待锦书来。
厌:满足。引申为眷恋。“仙源”句:用刘晨、阮肇天台山遇仙故事。
凤楼:妇女居处。
衰榆弱柳未经霜,已见飘零片片黄。雨后晚风生户牖,莫将灯火汗清凉。
时光潜去暗凄凉,懒对菱花晕晓妆。
初坼秋千人寂寞,后园青草任他长。
子房英特人,易老穷根柢。纵横出妙用,万变不离体。
当其报秦时,家难不顾弟。挥槌捣祖龙,结客自燕蓟。
天地为震动,此身一稊米。秦亡志虽酬,韩破颜仍泚。
来谒龙准公,投机类天启。中原纷战争,两强力难抵。
雍容谈笑间,国耻竟刷洗。旧君有反服,臣子获尽礼。
雄心就敛退,勋业犹唾涕。仙人在何许,高步凌北济。
壑松作糗粮,煮石当酒醴。千载邈高风,仰望首重稽。