定禅快为师子吼,勋禅莹净玉无垢。两禅同居渊不分,一日用之左右手。
超方独脱王老师,向何壁立今何慈。杓柄短长锅大小,揭而示之无可疑。
末后更有一句子,未省两禅著何语。东山有句不敢书,恐著替渠出山去。
秋江渺渺秋风急,芦花不飞露犹湿。江头倚杖不逢人,鹭鹚飞上渔舟立。
虎槛留春色,龙吟入酒杯。响从天外去,妙向曲中来。
但可金樽满,何劳暮鼓催。独怜羁旅客,愁绝正徘徊。
京山虽百里,何以慰吾人。乞取蒲葵扇,持归作小春。
此较凡英迥不同,知君寄托在图中。他年应冠群芳谱,长沐东皇雨露浓。
依依涉野水,渺渺渡秋阴。短褐北风急,布帆南斗深。
行酬丈夫愿,乃见故人心。莫作长回首,因风惠好音。
行寻桂树隐,已与菊花期。江永鱼龙夕,风高鸿雁饥。
独怜相见晚,况复欲归时。楚雨枫林黑,劳予入梦思。
金陵从古帝王州,漕运君今事胜游。丹凤有台春树老,乌衣无国夕阳收。
潮声挟雨翻蛟室,山气浮云结蜃楼。白发高堂日相待,早回兰桡莫淹留。
独鹤能空鸡鹜群,仙阶还许世人闻。题诗未倚李太白,学道愿从茅长君。
白鹿随车绕山木,丹砂出鼎染溪云。先生少留亦不恶,共读华阳九锡文。
龙虎之山仙所寰,我昔梦寐游其间。乾坤风气结冲秀,中有正一玄都坛。
羽人受我九节杖,林磴窈窕穷幽扳。金宫蕊殿起寥廓,翠厓丹巘深回环。
峰头时飘白菡萏,石上谁种青琅玕。诸岩一览二十四,总似瀛渚蓬莱山。
清溪浮空引雪练,远岫隔水来烟鬘。就中仙岩更奇绝,上有玉树皆团栾。
虹光半夜出林杪,云是石室韬神丹。欲求刀圭已衰疾,羽人去我如飞翰。
褰裳涧曲采芳杜,断猿疏雨春山寒。觉来俗事日满眼,岁月冉冉随惊湍。
会稽萧君忽相访,笑以此图令我看。梦中羽人貌真似,而我别后鬓毛斑。
题诗聊复记畴昔,愿拂尘服高骖鸾。