蝴蝶双飞过别邻,豆棚瓜架倍伤神。柴门不锁随风掩,落尽桃花不见人。
相见复相见,君心一朝变。杯酒定人情,身危易恩怨。
邓尉山前古佛宫,湖波万顷贮群峰。欲寻老子当年处,五杏参天宝殿东。
客有叩门者,冠剑何巍巍。
登堂各就坐,酬答好言词。
中席客轩眉,扬袂论是非。
纷纷乱我耳,扰扰败人思。
主人默无语,仰看孤鸿飞。
须臾进盘馔,劝客酒一卮。
谓言西山好,爽气入吾扉。
客思亦沈寂,炉熏自霏霏。
不爱人间紫与绯,却思松下著山衣。
春郊雨尽多新草,一路青青蹋雨归。
客里无鱼未易禁,春风颇忆洞庭针。
可能更问诙谐肉,发已如今不及心。
平生几两屐,丘壑每穷探。访鹤青田曲,穿云雁荡南。
老成群辈服,姓氏众人谈。相见复相别,题诗兴不堪。
五岳名山天下奇,拟从遐览寄深思。幼舆丘壑真成癖,宗炳神游意巳移。
对月时从僧寺饮,看花何必主人期。惭余未脱樊笼累,羡尔飘飘任所之。
乱蓬无根日,送子入青塞。苍茫万里秋,如见原野大。
鸟雀寒不下,山川迥相对。一马没黄云,登高望犹在。
惊风忽然起,白日黯已晦。如何恨路长,出门天涯外。
送别春湖动客心,荇花无浪飐寒金。
晴山望极连江郡,沙鸟风樯度远林。