本是阳春第一花,皎如冰雪净无瑕。自缘不与东风竞,故向寒冬作岁华。
出门意气都,上马跨雕鞍。旌旗亘千里,戈矛霜雪寒。
来苏望苦深,遄驱敢辞难。经过令严肃,鸡狗亦得安。
雁门太守汝何人,治邦三月称明神。我有牛羊,贼不来掠。
我有禾黍,人不敢割。昔我无衣,今有裤著。我思礼拜太守,太守不见怜。
但闻太守身姓边,紫髯广额耸两颧。太守出门,四牡骙骙。
后拥皂盖,前导两麾。行者尽辟易,居者不敢窥。旁问太守胡所之,云访城南皇甫规。
黄河白草莽萧萧,青海银州杀气遥。关塞岂无秦日月,将军独数汉嫖姚。
往来饮马时寻窟,弓箭行人日在腰。晨发灵州更西望,贺兰千嶂果云霄。
天设居庸百二关,祁连更隔万重山。
不知谁放呼延入,昨日杨河大战还。
十月北风燕草黄,燕人马肥弓力强。
虎皮裁鞍鵰羽箭,射杀山阴双白狼。
青毡帐高雪不湿,击鼓传觞令行急。
戎王半醉拥貂裘,昭君犹抱琵琶泣。
云埃夜澄廓,山日晓晴鲜。叶落苍江岸,鸿飞白露天。
磷磷含水石,幂幂覆林烟。客心久无绪,秋风殊未然。
徭蜀时未改,别家乡念盈。忆昨出门日,春风发鲜荣。
及兹旋辕地,秋风满路生。昏晓思魏阙,梦寐还秦京。
秦京开朱第,魏阙垂紫缨。幽独玄虚阁,不闻人马声。
艺业为君重,名位为君轻。玉琴知调苦,宝镜对胆清。
鹰饥常啄腥,凤饥亦待琼。于君自有属,物外岂能轻。
前年赴急合梁山,一岁征行一岁还。待到故乡能几月,明朝又出雁门关。
辞家泊水几番秋,流浪天南海角头。此去千鹅三万里,凭君马上寄离愁。
边风卷地时,日暮帐初移。碛迥三通角,山寒一点旗。
连收榻索马,引满射雕儿。莫道功勋细,将军昔戍师。