古人花谱名浮实,独有海棠真第一。
我家千树足奇花,晚得此花尤杰出。
每逢春色鼎来时,争逞新妆媚晴日。
浑如酒晕入香腮,宛似胭脂施玉质。
雨后妖娆倍有情,天然富贵曾无匹。
夜深烛下更端相,睡起还疑春思郁。
老来百事尽疏慵,颇喜与花时款密。
岂知牢落向江城,骤尔乖离心若失。
试从僻陋强搜寻,偶得一株天所乞。
纖枝虽瘦不禁春,亦有花光相照拂。
一时游子睹争先,共叹凡花难跂及。
愈令倦客忆故园,不觉泪沾衫袖湿。
汝到庭闱话未终,若为行色又匆匆。
要知只有归来好,便做三公亦是空。
花落含章点翠蛾,曲随羌笛动情多。关心最是巢居阁,淡月凉云玛瑙坡。
双鸟枝头弄早春,若为飞去报音尘。青绫月冷空庭曙,正对残灯忆远人。
子亦有馀致,烟霞得性灵。风流传旧日,才气发新硎。
聚首宜秋月,分襟背落星。几多言外意,莫损柳条青。
廿载心情此日看,世人同谱我同坛。小楼烟雨卑栖极,峻岭薯芋供食难。
凝公寮里汤仍沸,南老船头力又单。鼻大耳长原有种,不须人说大还丹。
一幅山光满素屏,多君共有水云情。未须结社营茆屋,已见谈空拥化城。
千树暮云遮鸟道,半塘寒水浸秋萍。华阳此别将成梦,记别何年共月明。
孤舟又向海门过,旧事厓山感慨多。三十已怜添白发,千秋谁与泣铜驼。
云埋断碣迂黄土,树掩离宫长绿罗。自古兴亡终若此,不须弹泪落沧波。
采莲朝暮荡长湖,莲叶如轮子似珠。寄问麻姑花解变,可能开作并头无。
山居未离群,结台拜石友。请看点头时,莫笑襄阳叟。