可堪隔别一年期,见面依然霜满髭。窖底唱酬良不易,老僧去后更无诗。
天边仍旧一经传,南郭新看结数椽。剩有白云来席上,随他绿草到窗前。
诗篇不数开元后,茶椀还书嘉靖年。但使主人能爱客,何妨竟日共留连。
偪仄复偪仄,大地不容膝。乌飞翼折高踰尺,冈上梧桐化作棘,薜荔昼呼何时息。
山中兄弟几人留,料得堂前草已秋。欲把尺书凭雁足,又愁飞不到罗浮。
十日一风市尘起,霾没花枝尚馀几?河东闻有旧行宫,新绿成林翳春水。
谁怜绕水数千树,以密胜疏殊可喜。纵步回看始觉深,光景蔽亏度寒晷。
我知惜林不置屋,但设木榻供小止。莫教繁华夺野意,见地甚高极有理。
入林入山必同调,孰能解此非俗士。日斜未去为茅亭,归鸟啁啾忽盈耳。
此地沉吟梦几场,最难消遣是斜阳。濠堂已逐荒烟散,却认钟山作故乡。
一生走仁义,自谓性所有。未甘师古人,况逐筲与斗。
戊庚逮今兹,躁进互击掊。谬兴种族论,国事迫解纽。
惟予倡群学,荡荡辟天牖。滔天几漂山,终欲关其口。
彼曹身倏灭,污我冀不朽。甚黠亦可怜,笑骂颜孔厚。
诸公工罔上,抚中果安否?名德既不昌,颜回岂为寿!
荣县赵御史,告哀丧其兄。弟兄过七十,相爱犹孩婴。
此世真恶世,此事嗟谁能?忆昔光绪中,天地多青蝇。
御史立朝端,轰轰有直声。文字绝雄丽,才华极飞腾。
公卿徒侧目,亲贵谁敢撄?府君方力农,所居近县城。
安知御史贵,惟念手足情。食贫久习苦,五十衣不缯。
亡何世翻覆,山河随倾崩。御史能自归,殊非衣锦荣。
解衣衣吾弟,推食食同生。吾弟乃贵人,岂逐恶子行。
吾弟乃贤人,岂避群盗憎。世途从万变,元气留家庭。
御史怀才雄,无用久见轻。一读告哀辞,使我涕泗零。
丧耻而趋时,知免赖神明。守死幸自信,白日非幽冥。
华人无贵贱,诪张喜为幻。此技欲何施,反遭彼族嫚。
吾友虽多贤,刚者亦罕见。南萨与北郭,二子我所惮。
秋屏实劲特,骨立肤不曼。浊河方滔天,伏济清自贯。
骄胡不敢轻,安用赖舌战。大官习兰阇,谄敌必笑面。
此谄彼亦骄,吁嗟谁好汉!
起草当年汉署才,毗陵尺素为谁来。山中鸿雁三秋色,江上浮云万里台。
总是风尘淹伏枕,空将日月老衔杯。清时仲蔚非无意,谢客蓬蒿更不开。