暮云已没乱山横,疲马踟蹰不肯行。地僻茅椽几家住,天遥江树一灯明。
喧嚣不辨舆人语,开凿新通驿路程。赖是前驱逢负弩,主人犹解重长卿。
度索移根几度开,东风吹暖到池台。武陵得入秦人洞,绝胜天边和露栽。
白水满方塘,荷花五月芳。弄珠圆不定,濯锦冷逾光。
香忆风醒酒,声宜雨送凉。扁舟学骚客,葺室近沧浪。
李某崆峒人,生长西北蕃。赤鬓如猬毛,仅能为汉言。
筋力勇自负,马上带两鞬。作贼十数年,身有百刃痕。
泳河不用舟,羊革随轻轩。危厄辄自脱,天幸尚得存。
过壮忽自悔,翻然归汉恩。徙家汾水阳,百口蒙轻温。
拜官随立功,俄列上閤门。封侯未可量,专城谁复论。
已见狄将军,堂堂枢府尊。由来功名际,雕鹗胜皇鹓。
富贵百恶除,讵问钳黥髡。岂与诗书士,履绳不敢奔。
终身蹈薄冰,众口犹喧喧。
今秋乡里荐贤书,年少周郎智有馀。全得凤毛增意气,正联鸿翼上空虚。
汝南月旦评无愧,诸老先生谢不如。衰白惭居丈人行,长风犹欲助吹嘘。
已褪蒸霞紫,犹怜委露黄。晚英才吐艳,疏蕊且流香。
清赏何多得,新吟只恁狂。陶家篱落冷,孤兴至今芳。
草木凋枯日,冰霜酷烈时。香深天地苦,花发古今奇。
岁月嗟何暮,风光占未迟。孤芳谁独赏,应与野人期。
冰霜结严寒,生意久寥落。此时天地心,独有梅先觉。
掩鼻人间臭腐场。古来惟有酒偏香。自从归住云烟畔,直到而今歌舞忙。呼老伴,共秋光。黄花何事避重阳。要知烂熳开时节,直待西风一夜霜。
黄花谩说年年好。也趁秋光老。绿鬓(bìn)不惊秋,若斗尊前,人好花堪笑。
蟠(pán)桃结子知多少。家住三山岛。何日跨归鸾(luán),沧海飞尘,人世因缘了。
菊花啊,不要说年年盛开花亦好,你也会随着秋日时光的流逝而凋谢。少女的乌发青丝不知岁月的无情,恍若把酒小酌,人若安好花都会随之绽放笑颜。
桃树结了多少桃子啊,长满了我家所住的三山岛。什么时候才能跨上回归家乡的鸾凤,人世间沧海浮沉就如一粒微尘一般,都随缘起缘灭最终了结。
“斗”:此处有“玩乐、受用”之意。“尊”,酒杯。化用杜甫《漫兴》中“莫思身外无穷事,且尽生前有限杯”的诗句。
山岛:指蓬莱、方丈、瀛州三座仙山。因缘:佛教指产生结果的直接原因和辅助促成结果的条件或力量。