菜陇横斜竹径成,海榴红喷亚枝明。台居理得山林景,不负衰翁入楚行。
棘矢蜚腾慷慨名,外台风纪望澄清。龙章独擅三司宠,虎竹兼分一郡兵。
河水东浮通故里,嵩山西起作长城。到来申伯遗灵地,秋日蘋香野庙晴。
病鹘孤飞俗眼丑,每夜江边宿衰柳。清秋落日已侧身,
过雁归鸦错回首。紧脑雄姿迷所向,疏翮稀毛不可状。
强神迷复皂雕前,俊才早在苍鹰上。风涛飒飒寒山阴,
熊罴欲蛰龙蛇深。念尔此时有一掷,失声溅血非其心。
万国趋王会,山中自一家。庭馀经岁草,林起隔年花。
入户风初暖,开帘日始华。流年增感慨,飞思绕天涯。
春风动百草,林卉各芳妍。秋霜入原野,零落难久鲜。
人生百年内,倏若东逝川。红颜等朝露,旦夕成弃捐。
少壮不相待,老大空自怜。先民有遗叹,竹帛无所宣。
烱戒事明淑,惜阴慕古贤。
几回飞梦绕松楸,万叠云山紫翠浮。客里又逢寒食至,那能不动故乡愁。
长歌如茧丝,缫之不能断。丝断尚可续,歌长安可短。
短歌续长歌,歌长可奈何。愿学青松树,千年附女萝。
出门月色白如霜,静夜所思思断肠。有美人兮天一方,碧云迢迢河汉长。
河汉长,不可越。但有一寸心,含情托明月。明月照人心不移,静夜所思谁得知。
井梧一叶报秋风,看到三更月正中。星宿尽随天左转,河流直与海相通。
窈窕云房深复深,层轩俄此快登临。卷帘一目遥山碧,底是高人达观心。