单舸载桃根。桃家妹,秋江泪,花叶寄殷勤。为卿揩泪痕。
玉梅将破冻,梅边梦,梦边人。销尽翠禽魂。孤山啼一春。
我闻方外士,见面照人明。
笔幻岁寒友,琴弹太古声。
侯门知遇重,真馆笑谈清。
茗碗聊相对,清风两腋生。
庭前老树乌夜啼,少妇起听惊且疑。霜飞满瓦澹月白,树叶萧萧巢影危。
乌啼哑哑声未已,再三听来心且喜。少妇启窗纱,叮咛向乌语。
汝乌啼有赦,人言不虚美。愿汝乌栖勿飞去,一岁常生八九子,更与尔巢护风雨。
细雨染鹅黄,丝丝拂水长。游人出门去,惆怅惜春光。
才看叶斗眉,又见花飞雪。只恐秋风生,长条不堪折。
江上孤臣一片心,几经漂没水痕深。
极怜撑住即从古,正恐崩颓或自今。
藓蚀秋螺残老翠,蟂鸣春雨落空音。
好携双鹤矶头坐,明月中宵一朗吟。
东门柳,年年岁岁征人手。
千人万人於此别,柳亦能堪几人折。
愿君遄归与君期,要及此柳未衰时。
梦回明月隐银屏,香冷微风动翠绫。从此离心无处写,起来花下拜三星。
浮屠善幻多技能,少林拳法世希有。
道人更自出新奇,乃是深山白猿授。
是日茅堂秋气高,霜薄风微静枯柳。
忽然竖发一顿足,崖石迸裂惊砂走。
去来星女掷灵梭,夭矫天魔翻翠袖。
舑含沙鬼戏人,髬{髟思}崟磨牙薙捕兽。
形人自诧我无形,或将跟絓示之肘。
险中呈巧众尽惊,拙里藏机人莫究。
汉京寻撞未趫捷,海□眩人空抖擞。
番身直指日车停,缩首斜钻针眼溜。
百折连腰尽无骨,一撒通身皆是手。
犹言技痒试贾勇,低蹲更作狮子吼。
兴阑顾影却自惜,肯使天机俱泄漏。
余奇未竟已收场,鼻息无声神气守。
道人变化固不测,跳上蒲团如木耦。
西楼一夜潺潺。玉炉残。只有杏花同度五更寒。
春潮长。空凝望。木兰船。不信归期锦字更开看。
圣帝今何在,皇恩不可酬。康平叨四纪,德业慰千秋。
刑赏天王政,奸谀遐迩休。神功昭绝域,灵瑞辑中州。
尺土一心泽,秋毫万里眸。唐虞轶高志,秦汉眇凡俦。
千古英雄主,群生际会优。一朝三世禄,两诰五云浮。
罗织曾生死,权豪已破谋。晋惭天日末,归乞陇云游。
白面新承宠,金门早见收。天波春溢海,晚眷雪盈头。
终自怀芹曝,无由报马牛。夙期天保祝,不为鼎湖留。
龙剑空陈迹,乌号遗世忧。天风悲海岳,云日惨旌斿。
山色悽还变,江声咽不流。麻衣飞暮雪,杜宇剧春愁。
宾旅辞华馆,弦歌静玉楼。凤膏寒贝阙,孔盖杳瀛洲。
仙骨一区木,神龙数尺丘。忠肝悽欲裂,苦节竟何求。
夏启归贤嗣,周成佐故侯。儿曹贞信义,王业勉伊周。
壮士应崇孝,残躯不解筹。徒将庭教意,不尽此生谋。
力竭怀终古,哀馀抱寸幽。龙颜瞻失睹,天阙负无由。
怅望苍梧老,啼痕湘水侔。山川两不灭,此恨共悠悠。