浮世岂忘我,衰颓无片能。绝交惟独往,问字几人曾。
门径长青草,轩窗挂紫藤。莫言少客访,见有五台僧。
空堂深深闪灯烛,群奴鼾眠声动屋。
豆肥草软马亦便,嚼美只如蚕上簇。
天事由来不可量,初更月出星煌煌。
须臾变作霏霏雨,客枕不眠知夜长。
谕指严生不惮劳,为君谈笑取临洮。轺车复历秦关险,绣扆新瞻汉殿高。
直使三农归陇亩,勤将尺纸荐英豪。峰岚涧水香山路,想见春风动锦袍。
假山砌叠真相似,双竹浇培画不如。
万屋尘嚣无间断,一轩气象自清虚。
持齐欲趁龙华会,升座能繙贝叶书。
官罢亦将辞北阙,携筇先访故人居。
夕郎何事厌承明,结束征衣节候更。汲孺在庭推直道,虞卿捐印见交情。
关山岁晏黄河阔,边塞春深白草生。总是离愁心折处,壮君骏马太纵横。
閒来倚棹吕蒙城,几度从君听鹤鸣。岁俭自饶千树橘,气豪宁食五侯羹。
酒人直许中贤圣,农话惟应较雨晴。史笔倘修高士传,蒋家今古两元卿。
跨马送君十里桥,桥边野渡几阑□。离情细逐新流水,春色晴看翠柳条。
径山无法与人传,几度亲遭劈面拳。
今日大唐回首去,鼻头元在口皮边。
华胄兮天随故家,清名兮应庵再来。
穷教兮佛陇精华,逃禅兮苏州思獃。
爱梅兮冰雪襟怀,结茅兮泉石亭台。
搜吟兮西湖巧裁,好客兮东合大开。
乐归隐兮百鸟衔花,尸净土兮九莲夺胎。
瞻遗像兮瑶林琼树之葩,挺孙枝兮雕梁画栋之材。
四年笔砚共相依,几向丹铅覈是非。尘榻无人联夜雨,沂风独自咏春衣。
心怜药饵愁多病,目断云山锁落晖。闻道蒲觞新有约,为藏佳酿待君归。