突兀招提境,飞来事已神。江山如有主,钟磬渐相亲。
殿势高云护,炉烟怪鹤驯。诸天殊未到,危处石嶙峋。
洞庭涵浸八百里,岳阳楼高跨湖尾。
天空地迥豁疏襟,有客临风来徙倚。
是时穷冬天气昏,惨淡愁杀湘君魂。
层栏半落烟氛外,浩荡犹恐旋乾坤。
异时清霄玉鉴白,空明月路飞仙客。
明朝露华洗七泽,万顷寒光天一色。
眼中未见此境好,他日扁舟吾未老。
今日南楼独上时,西风无复片云飞。
天连江水去不尽,云傍远山閒自归。
鹦鹉巧言终掇祸,麒麟高举亦知几。
诗翁仙子今何在,徙倚栏干送落晖。
历尽江湖白尽头,生涯惟有一扁舟。
醉来吹笛空沙上,鱼自相忘水自流。
桃李春场一閧空,暮年心事只青松。饱知桤木三年大,绝厌花枝百日红。
岁晚风霜坯屈蠖,夜深笙鹤度天风。他时愿结鸡窠伴,为问岩前十八公。
石壁飞泉洒不乾,松阴满目寺门寒。梅花开尽无人到,万叠春山独自看。
飞楼蘸水倚连冈,怅望仙踪竟渺茫。龟鹤崚龟囊已尽,江湖环绕带仍长。
贾人逢篴龙喷浪,巨蟒离池剑吐芒。犹有梅花当面发,不堪吹落洞庭傍。
天际蜀门开,西看举别杯。何人不异礼,上客自怀才。
夜涧青林发,秋江渌水来。临邛行乐处,莫到白头回。
年少轻行乐,东城南陌头。与君寂寞意,共作草堂游。
来时圣主假光辉,心恃朝恩计日归。
谁料忽成云雨别,独将边泪洒戎衣。