家林沧海东,未晓日先红。作贡诸蕃别,登科几国同。远声鱼呷浪,层气蜃迎风。乡俗稀攀桂,争来问月宫。
闻近桃源住,无村不是花。戍旗招海客,庙鼓集江鸦。
别岛垂橙实,闲田长荻芽。游秦未得意,看即更离家。
杏园沈饮散,荣别就佳招。日月相期尽,山川独去遥。
府楼明蜀雪,关碛转胡雕。纵有烟尘动,应随上策销。
长贫知不易,去计拟何逃。相对人愁别,经过几处劳。城连沙岫远,山断夏云高。犹想成诗处,秋灯半照涛。
失意已春残,归愁与别难。山分关路细,江绕夜城寒。草色连晴坂,鼍声离晓滩。差池是秋赋,何以暂怀安。
东南路苦辛,去路见无因。万里此相送,故交谁更亲。
日浮汀草绿,烟霁海山春。握手无别赠,为予书札频。
停车晓烛前,一语几潸然。路去干戈日,乡遥饥馑年。
湖波晴见雁,槐驿晚无蝉。莫纵经时住,东南书信偏。
好去昌吾道,谁能滞故乡。壮怀云万里,吟兴月三湘。
浦阔鱼吹浪,天低燕语樯。祝融青眼在,南极想辉光。
鳅湖之阴龙蜕骨,常见群仙与龙集。一朝掘地得龙珠,暖雾浓岚光不没。
黄昉细滑凝土脂,紫晕斜回带泉脉。怪来鳅湖云气黑,何代何年有奇迹。
乃知非龙亦非珠,玉女明星散金碧。不是青囊一卷书,咫尺幽冥永相隔。
虾须蟹眼即龙媒,罔象羵羊应龙出。精灵感动谁得知,一笑看珠缨断绝。
君不见吴城山,洞庭浦,剑气飞空人共睹。当时蜿蜒顾其母,一念能回帝关虎。
泪花落石尽成珠,珠石固知相比数。君家儿女亦纯孝,见石思亲意凄楚。
惜君茕茕在中路,虚幌寒衾自朝暮。蜀国蛾眉自可怜,石镜沈明照千古。
瞬息光阴便百年,壮时无谓此身坚。
莫随白日悠悠去,要见先民的的传。
心耻文俳似班马,眼看青紫自头旋。
望云飞鸟长天外,临水不知鱼在荃。
沈吟岩野意不展,燮理一身居屡迁。
愿学只知依孔圣,懒从禅客问因缘。
圣门子贡最明达,肯使宫墙但及肩。
天生我才朴更拙,未逢良匠入雕镌。
清漳见公二十载,论仁一句期超然。
致知两字足功力,方信能行穷化先。
南山文会未振起,公今远去岷江边。
闻说豺狼卧当路,日向黄昏休更前。
况复江城动鼙鼓,四时烽火长相连。
征轮决去曳不止,男儿性命绝可怜。
晓月子规惊别梦,冥冥空有泪痕溅。
临岐相赠要切语,慎勿使我空华颠。