穠华不与众芳同,偏爱施朱立晓风。
莫道春来无酒病,脸霞犹带夜来红。
我所思兮在潇湘,苍梧九疑渺无际,但见绿竹参天长。
上有寒烟凝不飞,下有流水声琅琅。
中有万古不尽离别泪,化作五色丹霞浆。
穿崖贯石出厚地,风吹露涤宵有光。
我欲因之邀凤凰,天路修阻川无梁。
孰知画史解人意,能以造化归毫芒。
虚堂无人白日静,使我顾盼增慨慷。
玄霜惨烈岁将宴,鼪啼鼯叫天悲凉。
我所思兮杳茫茫,山中紫笋春可茹,归来无使遥相望。
今年冬雨不作雪,屋头鸟声浑似春。绝怜草色绿铺地,可爱梅花白照人。
时物巳迎新岁换,交情空向异乡亲。忽思昨夜残灯里,错认还家梦是真。
风落馀花春事非,愁心烟雨共霏霏。溪云不作从龙起,山石何须学燕飞。
篱下旧存彭泽菊,林间新长首阳薇。夜阑忽漫闻啼鸟,肠断天涯信使稀。
少微山直太微宫,山下楼台起半空。丹井石床缠地络,琼窗翠户出天风。
传闻仙子常时到,应是神霄有路通。会待九秋明月夜,高吹铁笛上青葱。
将军书剑学俱成,百战长驱亦惯经。羽角时时持候月,旄头夜夜起看星。
曾宣威武惊巴檄,欲树功名向北庭。一朝解甲承平后,万事投壶饮美酒。
但教开径抚孤松,谁复行营劳细柳。道家多忌古来知,陇西难封数本奇。
为问蓝田屏居日,何如锦里赋归时。石河遥通古城北,少陵草堂犹自识。
旧说雄称白马间,今来翻卧青羊侧。郎君文藻子渊流,耻居纨裤汉廷游。
丹凤俄传貤宠诏,貂蝉还见出兜鍪。衔恩正值古稀年,称觞献寿石河边。
河水长流石长在,无须辟谷访神仙。
尔是天泉种,来分水署芳。春花不竞艳,秋影自含香。
叶以凝珠洁,条堪揽翠长。行歌临卫浦,言采忆吴乡。
欢赏从倾盖,幽怀学制裳。将无托梅萼,同此照何郎。
暂收宝髻与罗裙,结束吴儿两不分。夜夜台中陪御史,朝朝门外候将军。
初暄留宿雨,向夕尽归云。远树山镫晕,流萤湿雾熏。
天情馀叆叇,春赏忆殷勤。莲叶无情甚,波光一半分。
汉南婵媛子,临歧忧清露。罗袜惜已微,中心良有故。
美人去我遥,思之若晨暮。莞簟有馀清,肃肃警宵寤。