两朝翰苑擅挥毫,白发萧萧撰述劳。使出海南金印重,文成天上玉楼高。
孤舟恨别三春草,落月归魂万里涛。欲托漓江将絮酒,幽兰丛桂赋离骚。
余子纷纷气可吞,青霄万里合孤骞。
藻芹池冷三年客,丝竹堂高几世孙。
前辈修名似山斗,斯文清气在乾坤。
故人要路如相问,为说苍苔独闭门。
疏帘留客昼偏长,茗椀告罢新炉香。主人不恤寒具手,为出牙签古锦囊。
鹅溪半幅开平远,天际归舟烟树晚。钓翁蓑笠钓沧浪,一波不动风丝软。
吾家旧隐柳溪閒,误落红尘不放閒。披图便觉清兴发,恍若坐我黄芦湾。
黄陵翩翩贵公子,爱画乞诗差可喜。幸今老父眼尚明,莫惜千金访茧纸。
广平平昔心如铁,句法澄江湛秋月。地炉无火耸山肩,坐对梅花咀冰雪。
是中何好有底怜,其乐自谓超三禅。想君曩岁客淮上,冻脚遍历溪桥边。
见花辄饮醉即归,龙蛇挥扫争新奇。至今清梦时到旧游处,尚记幅巾直掇横筇枝。
锦囊投我须鄙句,正似西子枉驾招东施。梅兮梅兮,尔今但有一夔足,世人未识本来之面目。
寄谢无为老衲他日但过时,当为浮香主人留一宿。
庙堂无计息干戈,国士衔冤未泊罗。
尽五指天均日月,八千里地旧山河。
人无远虑心徒切,里有新丧巷不歌。
况是十年芹泮客,倚阑尤觉泪滂沱。
勿谓年来世道艰,都缘彼此不相参。
一生知已有千万,十事从人无二三。
红杏无坛堪拱北,白莲有社结和南。
扁舟若有东归便,断竹枯松寄一担。
惆怅长亭叹别离,送君东去望西归。
落花也似知人意,沾定春衫不肯飞。
我顷诗成准敕恶,寒江夜度秋萧索。
曳杖从师得摩尼,洗空愁肠天地廓。
年来狂妄婴逆鳞,去国三秋又出奔。
隔墙后得绨袍旧,一笑唤回逆旅春。
我心不转嗟匪石,方壮两遭天上斥。
处处逢君道价高,万指方袍趋法席。
白云天下妙林泉,看君又作新法缘。
傥能容此无归客,便当结社追白莲。
剑光沥尽文成血,野鸟啼堕楼居月。
茂陵玉碗土花青,不注天浆餐玉屑。
金仙百尺寒亭亭,千人万人挽不行。
委身只识秋风客,肯与汉贼求长生。
柏梁台边鬼摇扇,露盘惊破铜花片。
孤瞠泣断灞城秋,两汉正无忠义传。
江上春肥衰草生,林梢烟暖乳鸠鸣。
青山与我一面雅,白鸟令人双眼明。
云净有时看雨泣,水平无处觅溪声。
折芳弄翠浑閒冗,时与樵渔错杂行。