倐烁夕星流。
昱奕朝露团。
粲粲乌有停。
泫泫岂暂安。
徂龄速飞电。
颓节骛惊湍。
览物起悲绪。
顾已识忧端。
朽貌改鲜色。
悴容变柔颜。
变改茍催促。
容色乌盘桓。
亹亹衰期迫。
靡靡壮志阑。
既惭臧孙慨。
先愧杨子叹。
寸阴果有逝。
尺素竟无观。
幸赊道念戚。
且取长歌欢。
倏烁夕星流,昱奕朝露团。粲粲乌有停,泫泫岂暂安。
徂龄速飞电,颓节骛惊湍。览物起悲绪,顾已识忧端。
朽貌改鲜色,悴容变柔颜。变改苟催促,容色乌盘桓。
亹亹衰期迫,靡靡壮志阑。既惭臧孙慨,复愧杨子叹。
寸阴果有逝,尺素竟无观。幸赊道念戚,且取长歌欢。
今年春日殊无赖,不逐黄衫作伴游。学道十年心似醉,怀人一别岁如流。
残山剩水尘凡隔,瘴雨蛮烟日夜浮。战伐即今怜壮士,功成谁拟觅封侯。
西风催我转胡床,坐落秋山午梦凉。蝉老树深音响别,满天风雨带斜阳。
徐州文壤基崇坛。老蔡径尺刳心肝。
铜槃照夜血光碧,上有惨澹双镆干。
请君载书许君死,彻器未竟盟已寒。
了知今人不如古,古人亦有难知处。
张生刎颈殓陈馀。郦儿给印屠诸吕。
劝君结交勿结心,报君多是逡巡人。
救饥重脱嗾獒厄,出淖曾叨食妈恩。
轻言诧心腹,心腹为祸媒。
畏途搀空薄侧掌,要离孤冢空崔嵬。
我愿中堂置瓮常盛酒,后列丝竹前宾友。
细腰灯前拓秋窗,有来白事酹其口。
交亦不必结,名亦不必闻。
燕南氍毹藉地醉,千载一笑平原君。
天道夷且简。人道险而难。
休咎相乘蹑。翻覆若波澜。
去疾苦不远。疑似实生患。
近火固宜热。履冰岂恶寒。
掇蜂灭天道。拾尘惑孔颜。
逐臣尚何有。弃友焉足叹。
福钟恒有兆。祸集非无端。
天损未易辞。人益犹可欢。
朗鉴岂远假。取之在倾冠。
近情苦自信。君子防未然。
天道尊高父道同,地亲如母祀先农。
社翁不肯饮残水。野老铖能存古风。
箫鼓村田聊击壤,鸡豚社酒好治聋。
满庭芳曲还堪唱,一笑东坡鬓已翁。
韶光今几许,我欲问流莺。
花影扫不去,草根锄又生。
心空诸妄息,身老万缘轻。
正是春风好,幽兰不肯争。
人生厌别离,老去更何为。
独对清明雨,闲吟社日诗。
野蜂成蜜早,海燕入帘迟。
未尽寻春兴,庆须愧后期。