上得陂陀路转艰,陷轮推马苦难前。
风寒白日少飞鸟,地迥黄沙似涨川。
结草枝梢知里堠,放牛墟落见人烟。
从来天地分中外,今作通逵近百年。
芝菌含云气,不屑生道周。紫兰本孤芳,抽茎待素秋。
独有大宛麻,扶疏绕西畴。八谷性虽良,能复胜此不。
服食嗤子房,赤松岂堪游。
春云漠漠水平湖,掉尾扬鬐羡尔鱼。自笑山林双目短,不知江海万形殊。
桃花浦口钩虚掷,芦叶矶边网自疏。岁久只愁头角异,风雷相送上天衢。
芝泥初熟诏书成,红药翻阶书景清。
屋尾生烟宫漏水,时闻幽鸟自呼名。
初晴天堕丝,晚色上春枝。城下路分处,边头人去时。
停车数行日,劝酒问回期。亦是茫茫客,还从此别离。
春枝:春日草木的枝条。边头:边疆;边地。
茫茫:渺茫;模糊不清。
此地本无竹,远从山寺移。经年求养法,隔日记浇时。
嫩绿卷新叶,残黄收故枝。色经寒不动,声与静相宜。
爱护出常数,稀稠看自知。贫来缘未有,客散独行迟。
漫漫复凄凄,黄沙暮渐迷。人当故乡立,马过旧营嘶。
断雁逢冰碛,回军占雪溪。夜来山下哭,应是送降奚。
汉家逐单于,日没处河曲。浮云道旁起,行子车下宿。
枪城围鼓角,毡帐依山谷。马上悬壶浆,刀头分颊肉。
来时高堂上,父母亲结束。回面不见家,风吹破衣服。
金疮在肢节,相与拔箭镞。闻道西凉州,家家妇女哭。
万里发辽阳,处处问家乡。回车不淹辙,雨雪满衣裳。
行见日月疾,坐思道路长。但令不征戍,暗镜生重光。
白发初为吏,有惭年少郎。自知身上拙,不称世间忙。
秋雨悬墙绿,暮山宫树黄。同官若容许,长借老僧房。