东风马耳拂轻寒,柳眼新青雨未乾。留客野花遮略彴,狎人溪鸟上阑干。
星汉夜牢牢,深帘调更高。乱流公莫度,沉骨妪空嗥。
向月轻轮甲,迎风重纫条。不堪闻别引,沧海恨波涛。
药饵从来多客至,人情大抵见荣观。戴崇贪赴安昌会,必为东田不足欢。
关雎后之淑,棫朴君之明。
兔罝尚好德,况及公与卿。
所以彼行苇,敦然遂其生。
谁能弦此歌,为我发古声。
长松百尺荫清溪,倒影波间势转低。
恰似春雷未惊蛰,髯龙头角暂皤泥。
箜篌且勿弹,老夫不要听。
河边风浪起,亦作箜篌声。
古人抱恨死,今人抱恨生。
南邻卖妻者,秋夜难为情。
长安买歌舞,半是良家妇。
主人虽爱怜,贱妾那久住。
缘贫来卖身。不缘触夫怒。
日日登高楼,怅望宫南树。
寺暗莓苔深,岁潦雷雹粗。
问胡旅穷舍,鑽燧煮莱芜。
答云自孩童,蚤识灶下梧。
逡巡四十载,翻着火上炉。
今昔岂异能,闻见终殊途。
德衰嗟教薄,笔退怜词枯。
何以充我求,往众归装孤。
子文如绣鞶,子行如冰壶。
世惟春华玩,尔用秋实餔。
去从孔鸾翔,勿受斥鷃呼。
野店聊为一枕谋,五更归梦入乡愁。溪流清浅舂锄晓,篱落荒凉络纬秋。
淫雨弥半月,河流涨通衢。旧畿十万家,太半忧为鱼。
旅楼起复卧,神气郁不舒。床床苦漏湿,岂暇论侏儒。
缅怀十载间,洚水频三吴。三吴莽一壑,平陆纷施罛。
老羸委沟溪,少壮泣路隅。鬻卖及男女,庶几活须臾。
民穷已到骨,乃复剥其肤。自天发明断,元恶随就诛。
畴咨用稷契,跻世当黄虞。政拟疮痍瘳,讵意疾痛呼。
阴阳系调燮,此理信不诬。寄言秉钧者,治安宜早图。
猗兰生幽林,秀叶凝绿滋。
含芬静不发,默与清风期。
美人闲婉娈,遗世从云螭。
袖中双珠明,照人冰玉姿。
群动溺忧患,閟光无同嘻。
寂寥岁将晚,独往歌紫芝。