昔闻愚谷隐,今见踵高风。处世贵囊括,索居惟养蒙。
衔杯山翠里,高枕水声中。古有逸民传,非君孰与同。
梦疑雨。醒乍歇、才飘还住。枕边梦游仙处。待寻取。
叩岩户。若有人、泠冷笑语。朦胧尚无端绪。又轻去。
庭树。弄睛阴正午。抛书坐起,见露网、轣辘牵风絮。
凭将幽恨寄瑶京,奈书成更开,雁翎知向何许。好春无数。
乱落飞红,似有伤心证据。凭阑目极江天暮。
愁云蹙黛,万螺高簇佛头青。月明鹤背吹笙。柯烂仙人去也,幽梦醒瑶京。
但凝妆不语,霞表亭亭。
芙蓉翠擎。款天阙,摘春星。飞去峨眉独秀,十二层城。
雾横烟锁,是藐姑、仙子拥愁颦。奁镜敞、邛海盈盈。
峡口秋水壮,沙边且停桡。奔涛振石壁,峰势如动摇。
九月芦花新,弥令客心焦。谁念在江岛,故人满天朝。
无处豁心胸,忧来醉能销。往来巴山道,三见秋草凋。
狄生新相知,才调凌云霄。赋诗析造化,入幕生风飙。
把笔判甲兵,战士不敢骄。皆云梁公后,遇鼎还能调。
离别倏经时,音尘殊寂寥。何当见夫子,不叹乡关遥。
秦山数点似青黛,渭上一条如白练。
京师故人不可见,寄将两眼看飞燕。
送尔姑苏客,沧波秋正凉。橘怀三个去,桂折一枝将。
湖上山当舍,天边水是乡。江村人事少,时作捕鱼郎。
万里乡山路不通,年年佳节百忧中。
催成客睡须春酒,老却梅花是晓风。
日日尘沙里,深愁行路难。孤亭自超旷,过客暂盘桓。
霜重飘梧叶,云轻度石栏。不能千日醉,幸托一枝安。
愁多番夜短,村郭又鸡鸣。更听邻舟语,行看海日生。
新秋河汉影,竟夕桔槔声。谁能讼风伯,一使甘霖倾。
野火黏堤,寒云啮垒,霜空竟日飞鸿响。客里登楼穷目,衰柳无行。
尽回肠。冷眼论兵,愁心呷酒,无多景物供吟赏。最爱青山,也似北顾仓皇。
寄奴乡。
霸气消沈,剩呜咽、回潮东注,永嘉几许流人,惟馀叔宝神伤。
感茫茫。又玉龙吹起,一片西风鳞甲,江山如此,几曲阑干,立尽斜阳。