〔时年十六。一作十八〕
洛阳女儿对门居。
才可容颜十五余。
良人玉勒乘骢马。
侍女金盘[鱼会]鲤鱼。
画阁朱楼尽相望。
红桃绿柳垂檐向。
罗帷送上七香车。
宝扇迎归九华帐。
狂夫福贵在青春。
意气骄奢剧季伦。
自怜碧玉亲教舞。
不惜珊瑚持与人。
春窗曙灭九微火。
九微片片飞花琐。
戏罢曾无理曲时。
妆成祗是薰香坐。
城中相识尽繁华。
日夜经过赵李家。
谁怜越女颜如玉。
贫贱江头白浣纱。
开从百花后,占断群芳色。更作琴轸房,轻盈琐窗侧。
开從百花后,占断群芳色。
更作琴轸房,轻盈琐窗侧。
长道何年祖軷休,风帆不断岳阳楼。佳人挟瑟漳河晓,壮士悲歌易水秋。九帐青油徒自负,百壶芳醑岂消忧。至今长乐坡前水,不啻秦人怨陇头。
千叶风摇墙上出,数花雨洗眼边明。多房多子人相问,罔觉流莺并坐声。
美人隔千里,四德齐凤凰。声韵谐律吕,文绮动辉光。
梧叶飘金井,游子之何方。十书不一到,情如针刺伤。
蚕齐忙著采桑行,隐隐春雷作磨声。枝叶拣残归未得,恼人风雨不时生。
杨柳春风三月三,画桥芳草碧纤纤。
一双燕子归来后,十二红楼卷绣帘。
吾甥远寄端溪石,留向窗间伴老吟。试墨已看生黑雾,传家尤胜蓄黄金。
一泓润泽含元气,半世研磨用吾心。携到玉堂须有分,老人期望后人深。
山中有一村道人,萧然布衲乌纱巾。心将白业付孙子,坐对青山忘主宾。
啸歌终日泉石趣,呼吸太和天地春。吾儒妙解三教理,不须更说西来因。