孤吟愁听景阳钟,咫尺蓬山隔万重。祈请不妨持汉节,陆沈何处识尧封。
论兵白发知无补,挽粟黄腄已不供。夜半金莲承独对,东朝垂涕话神宗。
络纬催寒断梦头,一眠双泪枕边流。
屏风莫展江南画,寸地能生千里愁。
忆妾初嫁君,花鬟(huán)如绿云。
回灯入绮帐,转面脱罗裙。
折步教人学,偷香与客熏(xūn)。
容颜南国重,名字北方闻。
一从失恩意,转觉身憔悴。
对镜不梳头,倚窗空落泪。
新人莫恃新,秋至会无春。
从来闭在长门者,必是宫中第一人。
想起妾初嫁郎君,鬓发簪花仿若绿云。
重新掌灯入绮帐,转过面容脱去罗裙。
踮脚折步婉转轻盈,不知是偷香还是熏熏心意。
无双容颜,阿娇得金屋得天下名。
自从君恩消散,独剩憔悴。
对镜不再梳妆,只倚窗独自垂泪。
新人别自骄自己是新宠,秋天来了怎么会没有春天。
孤寂于长门终老,一定是宫中第一人。
花鬟:美丽的髮髻;美髮。
折步:走路时摆动腰肢,扭捏作态。
一从:自从。
那堪闻荡子,迢递涉关山。肠为马嘶断,衣从泪滴斑。
愁看塞上路,讵惜镜中颜。傥见征西雁,应传一字还。
远期难可托,桃李自依依。花径无容迹,戎裘未下机。
随风开又落,度日扫还飞。欲折枝枝赠,那知归不归。
云中路杳杳,江畔草凄凄。妾久垂珠泪,君何惜马蹄。
边风悲晓角,营月怨春鼙。未道休征战,愁眉又复低。
汉牒熟当披旧迹,灞桥今忽过征鞍。前朝宫展烟芜远,四望河山古木寒。
自古功名应邂逅,大家岐路妄汍澜。兴亡甚费生灵血,只得高人梦幻看。
灏灏元气淳,茫茫太古迹。文巧不胜烦,发机自三画。
盟诅复诰誓,民心日浇弊。荡然近太初,祖龙亦深意。
倾夺损生理,世人多夭死。诚哉象系言,乾坤有时毁。
地僻人经少,台阶蚀藓斑。几随春梦去,兼得性天还。
门闭花枝舞,窗虚燕子閒。年丰免忧国,黄发老青山。