西园可散发,何必赋远游。
地旷多雄风,叶声无时休。
幸有济胜具,枯藜支白头。
平生会心处,未觉身淹留。
散坐青石床,松意淡欲秋。
薄雨青众卉,深林耿微流。
一凉天地德,物我俱夷犹。
东北方用武,六有事戈矛。
甲裳无乃重,腐儒故多忧。
珍禽叫高树,且复寄悠悠。
那知芳岁晚,坐见寒叶堕。吾不如腐草,翻飞作萤火。
令德当时重,高门举世推。从夫荣已绝,封邑宠难追。
陌上人皆惜,花间鸟亦悲。仙郎看陇月,犹忆画眉时。
遽闻伤别剑,忽复叹藏舟。灯冷泉中夜,衣寒地下秋。
青松吊客泪,丹旐路人愁。徒有清河在,空悲逝水流。
分野秦封尽,山川蜀国雄。
堑江流地底,剑阁起天中。
栈险崖频转,萝深月不通。
飞扬惭白帝,开辟忆蚕丛。
气候三秋异,猿声众壑同。
栋云常碍日,岩树递呼风。
客路随飞鸟,乡心挂落枫。
兹非旷达士,应此泣途穷。
不材因得返园庐,穷巷犹存四壁余。生计十年思种树,病身终岁强移书。
山僧白社容相往,长者高车日与疏。畴昔虚蒙国士待,于今樗散更无如。
春日踏西畴,东风阳焰浮。暖云屯陇畔,活水浸溪头。
百亩周王业,一犁莘野谋。此身同鹿豕,此乐岂人侔。
斜日片帆阴,春风孤客心。山来指樵路,岸去惜花林。
海气蒸云黑,潮声隔雨深。乡愁不可道,浦宿听猿吟。
金榜开青琐,骄奢半隐沦。玉箫惟送酒,罗袖爱留宾。
竹馆烟催暝,梅园雪误春。满朝辞赋客,尽是入林人。
山客长须少在时,溪中放鹤洞中棋。生金有气寻还远,
仙药成窠见即移。莫为无家陪寺食,应缘将米寄人炊。
从头石上留名去,独向南峰问老师。
江上数株桑(sāng)枣树,自从离乱更荒凉。
那堪旅馆经残腊(là),只把空书寄故乡。
典尽客衣三尺雪,炼精诗句一头霜。
故人多在芙蓉幕,应笑孜孜道未光。
离乱:变乱。常指战乱。一本作“乱离”。
那堪:怎堪;怎能禁受。残腊:亦作“残臈”。农历年底。