朝入主人门,暮入主人门,思杀主雠谢主恩。
主人张镫夜开宴,千金为寿百金饯。
秋堂露下月出高,起视厩中有骏马,匣中有宝刀。
拔刀跃马门前路,投主黄金去不顾。
君不见泰山高高梁甫在其半,古来封坛禅地无宫馆。
崖崩壁坼铁锁断,秦碑汉碣何人看。自从生人开九州,九十六帝行权谋,虎豹啖食龙蛇忧。
朝翻暮覆作云雨,立谈坐笑生戈矛。鬼神来往仙不死,尘埃万变扶桑流。
君不见田疆论功争二桃,齐门三丘埋野蒿。又不见鲁连辞赏轻千金,却秦救赵何雄豪。
眼前无人辨曲直,身后声名更何益。拂袖空怜蹈海心,护车枉负排山力。
梁生五噫歌莫哀,东绝梁甫观蓬莱。千年云开锦绣壁,五色日抱金银台。
瀛洲方丈列仙占,文成五利何能验。徐生入岛竟不回,博士儒生尽坑堑。
我吟梁甫君振衣,世路崎岖多是非。琅玕芝草海岱曲,钓竿拄杖从今归。
黄头郎,尔母侮。殿上天子怜,府中丞相怒。尔虽有铜山,运去铜如土。
黄头郎,尔母侮。
兔则有罝兮,鸟则有罗。国无人兮,将奈何。心之忧兮,岂曰予未有室家。
嗟嗟室家非我营兮,我生曷荣兮。
门萝登峻岭,级石上荒祠。雪阻南迁路,云停北望时。
文衰真有作,道丧已前知。千载经行地,高山空尔思。
古栝风烟接四明,旧家文学最知名。承恩尚及青毡在,怀土潜惊白发生。
春雨菁莪遥送喜,秋风棠棣独关情。祗应此后池塘梦,长共飞云绕凤城。
陵谷依然迹已陈,早逢真诀想还真。窗馀朱箓抄经字,房少丹炉候火人。
羽节芝幡云外寂,石坛瑶草雪中春。金茎捧罢琼箫冷,玉手攀花惜此辰。
老翁生长平原里,但见平原路如砥。谓言路平无崄巇,车轮不摧马如飞。
今日驱车上梁甫,回头却忆平原路。梁甫吟,愁我心。
袅袅腰肢王一围,妒红娇绿淡春晖。莫教名字传宫掖,终遣诗人剌绿衣。
卧薪终夜泣孤臣,落月飞霜几度春。能使姑苏聚麋鹿,谁知却是浣纱人。