秋风萧萧兮雁南归。草木摇落兮夕露沾衣。明月皎皎兮照我帷。
蟋蟀在壁兮吟声悲。蹇予山中之人兮猿狖与居。
怅独处此兮情莫能娱。怀佳人兮路修阻而莫随。
涉川无梁兮登山无车。岁冉冉其逾迈兮曷云能来。
回念昔者之欢会兮今焉别离。爱而不见兮使我踌躇。
木叶初飞水乍凉,荻花断岸倚孤航。蓬窗极目轻云碧,书破秋空雁一行。
便欲冲霄去,能无恋主情。梦中愁失路,客里得同声。
巢树经春长,归轩一水盈。今宵不成寐,重听九皋鸣。
去年六月雨汗挥,君来款我山中扉。饭颗我如子美瘦,肉山君似文潜肥。
遽偕陈子褰裳返,颇慑炎官张伞威。溪亭今日对陈子,磅礴思君学解衣。
古史散左右,诗书置后前。岂殊蠹书虫,生死文字间。
古道自愚蠢,古言自包缠。当今固殊古,谁与为欣欢。
独携无言子,共升昆仑颠。长风飘襟裾,遂起飞高圆。
下视禹九州,一尘集豪端。遨嬉未云几,下已亿万年。
向者夸夺子,万坟厌其巅。惜哉抱所见,白黑未及分。
慷慨为悲咤,泪如九河翻。指摘相告语,虽还今谁亲。
翩然下大荒,被发骑骐驎。
四时更代谢,物化常随之。春华曾几何,岁月忽如兹。
严风动高林,百草具巳萎。人生况有役,忧患乃其宜。
弃捐勿复念,出入由化机。安得松乔术,邈与世相违。
双燕初命子,五桃新作花。王昌是东舍,宋玉次西家。小小能织绮,时时出浣纱。亲劳使君问,南陌驻香车。
牢落双泉一病翁,十年忧患扫还空。荷稀竹密宜秋雨,户窄檐低耐飓风。
尽日抄书北窗下,有时闲步小桥东。谁知万水千山外,亦与乡居兴味同。
童仆吾何得,亲知子共舟。翻因同好聚,唤此越乡愁。
跃马轻千里,游山慕九州。平生出处意,思共曩贤谋。
旅食几时休,生涯未有谋。
西风一夜雨,落叶万山秋。
起石终当隐,草玄殊可羞。
江乡烟水远,何日买归舟。