院落无人到,游丝自短长。细风添霁色,斜日转流光。
柳入莺边嫩,花飞燕外香。一杯春昼永,试与问年芳。
坟冢遍青山,高低占原谷。
向来路已荒,今迷问樵牧。
涉水到云林,隔岗闻近哭。
沃酒白杨下,悲风何飋飋。
雨止梨园残,鸠声在茅屋。
江南腊月前溪上,照水野梅多少株。
艳薄自将同鹄羽,粉寒曾不逐蜂须。
桃根有妹犹含冻,杏树为邻尚带枯。
楚客且休吹玉笛,清香飘尽更应无。
山行两日厌荒凉,田少山多多更长。一望不曾亏碧草,半分何似借青秧?
元日拥户如盘蜗,门前轳辘多行车。
拥门喧呼客投刺,惊风舞雪翻飞沙。
幽室置火引就坐,持杯暖腹客气华。
三杯油然众客去,庭树瑟缩蹲山鸦。
候晓起徒驭,春江多好风。白波连青云,荡漾晨光中。
四望浩无际,沉忧将此同。未离奔走途,但恐成悲翁。
俯见触饵鳞,仰目凌霄鸿。缨尘日已厚,心累何时空。
区区此人世,所向皆樊笼。唯应杯中物,醒醉为穷通。
故人悬圃姿,琼树纷青葱。终当此山去,共结兰桂丛。
京尘漠无聊,客书闻报罢。
拔身众人後,载水千里下。
微装困无余,归马剧连跨。
邈无失时叹,抗举与俗谢。
但言废文学,从今益休暇。
诗书得穷搜,朋友可邀迓。
如解万里骏,脱去衔轭驾。
虽时念亲贫,叹息忽自诧。
已如婴儿啼,心在声不嗄。
悲乐于俗异,使我喜失诧。
吾闻百年生,暂就天地舍。
中间有逢遇,穷达何足讶。
譬之适时运,寒暑变冬夏。
炎凉忽焉殊,裘葛代相藉。
於身亦何预,时与外物借。
尝闻庄生言,中不怛外化。
逢鸡就知时,遇弹因求炙。
况持身售人,五羖岂真价。
士材嫌易知,女好固择嫁。
勉之时我过,酒贱衣可贳。
提壼聒聒惟呼酒,杜宇喧喧只说归。
坐怪鸟声皆有取,静于人事益知非。
已嫌世浊胡为混,能待河清固已稀。
为语夷齐既甘饿,可能分我首阳薇。
晓枝开早未多稠,屡嗅清香不忍收。
万木已知春尽到,百花常负後来羞。
东风也合相和暖,腊雪无端欲滞留。
满眼萧疏正堪惜,莫将棋笛起人愁。
崇崇北丘,其上有樗。
原校:远者以为梁,或者争以柱。
就而睨之,曾无事於欂栌。
呜呼木乎,其我於远者欤。