谷口肩舆入,悠然兴未穷。尊前五湖尽,槛外十洲通。
削壁笼丹雾,飞梁挂彩虹。坐闻天籁发,兀兀万缘空。
袅(niǎo)袅檐树动,好风西南来。
红缸(gāng)霏(fēi)微灭,碧幌(huǎng)飘飖(yáo)开。
披襟有馀凉,拂簟(diàn)无纤埃。
但喜烦暑退,不惜光阴催。
河秋稍清浅,月午方裴(péi)回。
或行或坐卧,体适心悠哉。
美人在浚都,旌旗绕楼台。
虽非沧溟阻,难见如蓬莱。
蝉迎节又换,雁送书未回。
君位日宠重,我年日摧颓。
无因风月下,一举平生杯。
檐边树木微微摆动,原是怡人凉风自西南而来。
灯盏随之轻晃,青烟腾起,火光微灭。碧色帷幔亦缓缓飘摇而开。
我敞开衣襟,凉气充盈周身,心觉舒畅无比。轻拂竹席,未见有一丝纤尘沾染。
只愿恼人的酷暑褪去,不惜任由光阴渐催人老。
河水入秋便逐渐显得清浅起来,月亮要等到午夜才会徘徊于水天之间。
这时不论是起身行走或是坐卧,身体和心都倍感舒适。
我心有所怀的(你)啊,身处在浚都那旌旗围绕的楼台上呢。
虽并未隔着大海那般遥远,可要相见却太难。
蝉鸣迎来了节气的变更,替我送信给你的飞雁却还迟迟未归。
你日渐位高权重,我却日渐衰老颓唐。
再无法趁秋风起时,月色之下你我共同举杯畅谈人生了。
袅袅:形容细长柔软的东西随风摆动。
红缸:亦作“红釭”。灯盏的别称。碧幌;绿色的帏幔。
披襟:敝开衣襟。簟:竹席。
裴回:亦作“裵回”。彷徨。徘徊不进貌。
美人与我别,留镜在匣(xiá)中。
自从花颜去,秋水无芙蓉。
经年不开匣,红埃覆青铜。
今朝一拂(fú)拭,自照憔悴容。
照罢重(chóng)惆怅,背有双盘龙。
美人与我分别时,赠我的铜镜一直收藏与匣中。
自从你离开后,镜中再无如花娇颜,就像秋水中不见临水芙蓉。
许多年不曾打开匣子,因被氧化而变红的铜镜上已满是尘埃。
今日取出铜镜拂去尘埃,镜中照出我的憔悴面容。
照完之后,又拿着这把背面刻有双盘龙雕饰的铜镜再次叹息惆怅。
经年:经过很多年。
拂拭:掸掉或擦掉。
五岁优游同过日,一朝消散似浮云。
琴诗酒伴皆抛我,雪月花时最忆君。
几度听鸡歌白日,亦曾骑马咏红裙。
吴娘暮雨萧萧曲,自别江南更不闻。
五年悠哉游乐的时光仿佛只是朝夕,在某天,如同天上的浮云般,一下子消散了。
那共同抚琴、作诗、饮酒的友人们都弃我而去,这风花雪月之时,最是我想念你的时候。
多少次,我们一起伴着公鸡啼鸣醒来;也有过骑在马上,两人为美人作诗的事情。
听到歌姬在暮色里合着雨声的那曲调沧桑的歌曲,我又想到,自从在江南分别的那天,到现在还没听到你的消息。
艳质无由见,寒衾(qīn)不可亲。
何堪最长夜,俱作独眠人。
心中思念多年却没办法相见,棉被冰冷简直无法挨身。
怎能忍受得了这一年中最长的寒夜,更何况你我都是孤独失眠的人。
艳质:指女子艳美的资质,这里指诗人怀念的“湘灵”。无由:没有办法。寒衾:冰凉的被子。衾,被子。亲:动词,亲近、接近,这里指挨着身子,接触肌肤。
何堪:怎能忍受。
艳质无由见,寒衾不可亲。何堪最长夜,俱作独眠人。
忆汝龙门过,苍茫鹤驭分。暮归句曲洞,晨谒大茆君。
把钓吴江雪,传书越海云。草堂人独卧,谁勒稚圭文。
端居俟时命,日暮寡所欢。眷言写忧思,散步游西园。
西园一何丽,薜荔交崇垣。飞甍带层阁,曲榭临回轩。
丹霞吐岩岫,白云冠林峦。灼灼芙蓉披,瀼瀼白露漙。
游鱼跃清波,好鸟鸣树端。感兹动植情,悟彼节候迁。
百年亦瞬息,金石畴能坚。念当命我友,肃驾开华筵。
悠然迟心赏,寓目双飞翰。
尚忆鸿胪第,淹留白日斜。新坟俄宿草,旧圃更残花。
地迥悲邻笛,天清咽暮笳。异时风雪满,孤棹问谁家。
飞鷁去江西,秋飚满桂旗。
芦洲花白处,枫岸处丹时。
沙鸟看来没,云山爱後移。
高才属滕阁,家擅子卿诗。