开从百花后,占断群芳色。更作琴轸房,轻盈琐窗侧。
开從百花后,占断群芳色。
更作琴轸房,轻盈琐窗侧。
千叶风摇墙上出,数花雨洗眼边明。多房多子人相问,罔觉流莺并坐声。
相思绕我心,日夕千万重。年光坐婉娩,春泪销颜容。——孟郊
台镜晦旧晖,庭草滋深茸。望夫山上石,别剑水中龙。——韩愈
忆昔美人初别时,长亭两岸柳依依。
今日美人天之涯,美人美人胡不归。
忆昔君别妾,分破青鸾镜,
破镜如破心。与妾青相忆,
相忆图久深。忆昔妾别君,
剪断金凤钗,断钗如断肠。
赠君表相思,相思图久长。
一日一日复一日,青镜鸾孤钗凤支。
未必君相思,能如妾相忆。
寒衣剪就欲寄君,长安门外无行人。
雁声半夜西风恶,窗前一片梧桐落。
閒把新诗卷里看,风流不似孟郊寒。才高共惜年犹小,别久还惊月又团。
庭树叶飞秋思阔,塞鸿声断海天宽。明朝拟访严君去,为说名家有凤鸾。
寓里身重到,孱生谒屡通。
俭钦行已素,健识养生功。
归旆庐山远,清尊洛下同。
遥怜猿鹤恨,蕙怅失仙翁。
我方丱角子胜冠,我老君犹鬓未斑。可但孤生多疾疢,也输华馆富清閒。
交情敢忘莺求友,野性终便鹿在山。何日归欤同里社,杖藜来往翠微间。
荒鸡夜唱战尘深,五鼓雕舆过上林。才信倾城是真语,
直教涂地始甘心。两重秦苑成千里,一炷胡香抵万金。
曼倩死来无绝艺,后人谁肯惜青禽。
几日春光到眼明,鸣鸠聒聒又嫌晴。霏微自润花间色,沾洒虚闻叶上声。
蚯蚓上阶如得意,笋萌穿地欲妨行。底须把滑登山去,小艇横波也有情。