关云擳吹沙黄,瑶华拂剑春风香。
鹅黄浅泛玻璃光,越妓舞衫《金缕》长。
江津白白黄湾月,神鱼撇波龟甲裂。
湘娥凝绿染春衣,踏踏青云郎马归。
自喜茅斋僻,经时草木深。
见人稀倒屣,抱膝或长吟。
疏雨喧庭雀,闲窗澄夕阴。
会心方在寡,碌碌岂知音。
沙鸟高低语,江云断续飞。青山携手别,秋日故人稀。
落落芳心在,悠悠昨梦非。歌长不用续,鲸浪暗吹衣。
此心偶无事,君复叙离情。
江国多寒色,春风几日程。
雪添行李重,船逐浪花轻。
后夜应相忆,空山月正明。
暗数流光似掷梭,平生事业愧蹉跎。不堪卧病经旬久,添得新愁万种多。
篱菊幽香才破萼,井梧凉叶乍辞柯。扶筇试向窗前看,强学吟翁一醉歌。
水柔逐器知难定,云出无心肯再归。惆怅春风楚江暮,鸳鸯一只失群飞。
醉别千卮不浣愁,离肠百结解无由。蕙兰销歇归春圃,杨柳东西绊客舟。聚散已悲云不定,恩情须学水长流。有花时节知难遇,未肯厌厌醉玉楼。
秦楼几夜惬心期,不料仙郎有别离。
睡觉莫言云去处,残灯一盏野蛾飞。
东风柳线长,
送郎上河梁。
未尽樽前酒,
妾泪已千行。
不愁书难寄,
但恐鬓将霜。
空怀白首约,
江上早归航。
飞絮红英舞夕阳,江干送别折垂杨。家山亲友如相问,漫道旅人忘故乡。