平生不识绣衣裳,闲把荆钗亦自伤。镜里只应谙素貌,人间多自信红妆。当年未嫁还忧老,终日求媒即道狂。两意定知无说处,暗垂珠泪湿蚕筐。
未得书中味,晨昏苦读书。欣然生雅趣,更觉胜閒居。
不独挑灯后,端如食蔗初。勤当求万卷,暇岂等三馀。
积学原无尽,伊人恰似舒。功夫深养到,佳境乐何如。
春风怜病久,分暖到窗纱。雉堞朝无雪,茅茨物有华。
惊心惟节序,快意自生涯。南客今将发,题书可问家。
朝回困懒坐胡床,无事可消春昼长。寻诗不得欲合眼,啼鴂一声花雨香。
极目寥天一望收,西风故故动帘钩。白云有意亲书幌,残日无言下画楼。
落叶声中怀短鬓,寒鸦点里带清秋。海棠一槛娇无限,似欲邀人为少留。
髻鬟轻绾乱云香,每日寒窗按绣床。秪把心肠看窦女,羞将颜色说何郎。
閒拈彩笔描鸾枕,笑对茅檐浣布裳。三月韶光容易过,却怜莺燕苦飞忙。
将进酒,执玉卮,陛下万岁治无为。体道修身,以德临民,兆姓乐雍熙。
将进酒,捧瑶觞,陛下万岁坐明堂。班律布度,率职禀令,四海悦安康。
将进酒,献玉琛,四方万国属君心。濮铅祝栗,觚竹北户,靡不奉德音。
华灯照广席,锦瑟弹朱丝。
一弹再三叹,进酒卿莫辞。
丈夫成名垂不朽,彭生早试穿杨手。
彩凤朝鸣岗上桐,骊驹莫系门前柳。
门前柳条冬尚青,城南桂桨翻玉瓶。
船满引百分劝,出门不顾蓬中萤。
君不闻洛阳贾生对宣室,长安九衢皆动色。
长安九衢横九天,尔如神驹当自力。
我昔侍从金门中,誓师牧野初成功。
功成治定四海同,条牧再见承平风。
尔行决科期第一,狐裘蒙茸发如漆。
莫辞更尽金屈卮,直上排云振双翮。