丹粉转成缁,风姿尚潇洒。
对此可忘忧,依依北堂下。
赠君以丹棘忘忧之草,青裳合懽之花,
马脑游仙之梦枕,龙综辟寒之宝砂。
天河未翻月未落,夜长如年引春酌。
古人安在空城郭,今夕不饮何时乐。
萱草生北堂,颜色鲜且好。对之有馀饮,背之那可道?
人子孝顺心,岂在荣与槁?昨宵天雨霜,江空岁华老。
游子未能归,感慨心如捣。
君不见古人烧水银,变作北邙山上尘。藕丝挂在虚空中,欲落不落愁杀人。
睢水英雄多血刃,建章宫阙成煨烬。淮王身死桂树折,徐福一去音书绝。
行路难,行路难,生死皆由天。秦皇汉武遭不脱,汝独何人学神仙。
身不必贤良书,名不必茂才举。便便饱五经,讵若工三语。
乡里小儿车上舞,大字新衔谒府主。三年前在廊下趋,白头老儒徒踽踽。
汉家公卿半刀笔,平阳之后有丙吉。家家小牢祀酂侯,有儿莫读《天人策》。
驷马银鞍金作鱼,何足道哉二千石!
蜀道难,难于上青天。蜀道易,易于履平地。行路难,不在水,不在山,只在人情反覆间。
君不见道傍废井傍开花,原是昔年骄贵家。
几度美人来照影,濯纤笑引银瓶绠。风飘雨散今奈何,
绣闼雕甍绿苔多。笙歌鼎沸君莫矜,豪奢未必长多金。
休说编氓朴无耻,至竟终须合天理。非故败他却成此,
苏张终作多言鬼。行路难,路难不在九折湾。
行路难,前有黄河之水,后有太行之山。车声宛转羊肠坂,马足蹭蹬人头关。
白日叫虎豹,腥风啼狗犴。拔剑顾四野,使我摧心肝。
东归既无家,西去何时还?行路难,重咨嗟。乞食淮阴市,报仇博浪沙。
一剑不养身,千金徒破家,古来未际皆纷拿。行路难,多歧路。
马援不受井蛙囚,范增已被重瞳误。良禽择木乃下栖,不用漂流叹迟暮。
混沌本无象,末路多是非。达士志寥廓,所在能忘机。
耕凿时未至,还山聊采薇。虎豹对我蹲,鸑鷟旁我飞。
仙人空中来,谓我勿复归。格泽为君驾,虹蜺为君衣。
西游昆仑墟,可与世人违。
秋气肃天地,太行高崔嵬。猿狖清夜吟,其声一何哀。
寂寞掩圭荜,梦寐游蓬莱。琪树远亭亭,玉堂云中开。
洪崖吹箫管,玉女飘飖来。雨师既先后,道路无纤埃。
鄙哉楚襄王,独好阳云台。
赠君葡萄之芳醇,琼瑰玉佩之锵鸣,昆吾鹿卢之宝剑,空
桑龙门之瑟琴。
红颜晖晖不长盛,流光欺人忽西沉。
愿君和乐兮欣欣,听我再歌行路吟。
不见陆机华亭上,寥寥鹤唳讵可闻。
朝愁不能驱,暮愁不可处。
中区何狭隘,乘云汗漫瑶之圃。
爰从王母访井公,复约元君谒东父。
灵桃花开银露台,玉文枣熟青琳宇。
我愿于焉此中息,锡以遐年永终古。¤