交友沦殁尽,悠悠劳梦思。平生所厚者,昨夜梦见之。
梦中几许事,枕上无多时。款曲数杯酒,从容一局棋。
初见韦尚书,金紫何辉辉。中遇李侍郎,笑言甚怡怡。
终为崔常侍,意色苦依依。一夕三改变,梦心不惊疑。
此事人尽怪,此理谁得知。我粗知此理,闻于竺乾师。
识行妄分别,智隐迷是非。若转识为智,菩提其庶几。
地与南荒接,梅花合早开。
如何长至后,不见一杖来。
政尔缘霜早,多应待雨催。
檐边有独树,日绕故千回。
殷勤寄谢湖州牧,五马谁能鬓未斑。
民事虽云急期会,登临要不负溪山。
如公讵免帝城入,有诏不迟旬岁间。
人士端能客张贾,声名自不减苏颜。
客授袁州且二三,胜游兹日始舆篮。
僧残尚保高低寺,迹古犹呼上下岩。
不省眼中如昔否,可惭笔底欠穷探。
平泉草木今金濑,免郡还家未趁参。
东南自有匡庐山,遂与天地增篱卫。
山根插入彭蠡湖,峥嵘背杀三江势。
地因人胜古有语,於乎万物随兴废。
学馆林宫客不栖,千岩万壑堪流涕。
文采昔贤今尚存,讲堂寂寞对松门。
松门桂华秋月圆,拄杖高寻万古源。
梅岭古色照石镜,扶桑丹霞迎我轩。
绝顶坐歌霜月静,石潭洗足芝草繁。
更有冠者五六人,峭崖穷嶂同攀搴。
草行有时闻过虎,旦暮时复啼清猿。
我今胡为公务牵,蟋蟀在户难久延。
出山车马走相送,落日遂上鄱阳船。
生徒绻恋集涯浒,孤帆月照仍留连。
情深过厚亦其礼,谫薄窃劳诸贤。
明朝伐鼓凌浩荡,五峰双剑生秋烟。
情高忽凌厉,步健轻巉缅。葛弱亦须扪,崖滑每独践。
涉清爱重屡,探阻遗惊眩。始兹陟五峰,遂憩松不巘。
岩桂纷始华,石耳翠可卷。追想白鹿迹,伊人竟何遣。
触端绪自萦,薜荔况在眼。慨叹意莫置,顾望日已晚。
夕湖浴岑峭,流光灭兰坂。命酒写幽独,鸣琴且游衍。
面骨峥嵘鬓欲疏,退藏只合卧蜗庐。
自嫌尚有人间意,射雉归来夜读书。
两眼欲读天下书,力虽不迨志有余。
千载欲追圣人徒,慷慨自信宁免愚?置书不读谈虚无,谁其始为此创疽?古时泽被禽与鱼,博施所以为唐虞。
正使老释信不诬,为我未免近杨朱。
高轩大旆塞路衢,台阁尊显来于于,安得禹皋日陈谟,沾濡四表无焦枯,坐令事业见真儒,老农不恨老耕鉏。
读书四更灯欲尽,胸中太华蟠千仞。
仰呼青天那得闻,穷到白头犹自信。
策名委质本为国,岂但空取黄金印。
故都即今不忍说,空宫夜夜飞秋磷。
士初许身辈稷契,岁晚所立惭廉蔺,正看愤切诡成功,已复雍容托观衅。
虽然知人要未易,讵可例轻天下士。
君不见长松卧壑困风霜,时来屹立扶明堂。
先亲爱我读书声,追慕慈颜涕每倾。
万事到前心尽嬾,一编相向眼偏明。
致君正使违初志,为己犹当毕此生。
更祝吾儿思早退,雨蓑烟笠事春耕。