四十明朝是,灯花此是春。乡闾犹旧俗,笑语杂比邻。
衰鬓难重黑,芳年喜再新。杜陵方自得,独酌任吾真。
溽暑南州甚,我来成感伤。日长聊假寐,梦短亦还乡。
水汲龙津渌,茶烹凤苑香。长歌忆归去,屈指待清商。
大化不自言,委之在英才。
玄门非有闭,苦学当自开。
世上百代名,莫遣寒如灰。
晨鸡固自勉,男子胡为哉。
胸中一片地,无使容纤埃。
海鸥尚可狎,人世何嫌猜。
勤慎君子职,颜闵如琼瑰。
克薄小人事,斯辈真可哀。
放荡功不遂,满盈身亦灾。
将心须内疚,祸福本无媒。
司马年来多病渴,小楼凉雨趁高眠。无端一树樱桃熟,勾引莺声到枕边。
旭日下庭除,春风吹牡丹。闻落洛阳花,佳种殊觏难。
兹独锡嘉名,艳色人所欢。柔枝纷披拂,掩映有猗兰。
尔兰何为者,颇杂众芳间。众芳能蔽盖,浓露绝夜阑。
犹复发异香,幽砌殊自安。忘与牡丹花,相形难并看。
偶来川上水盈盈,逝者如斯悟性情。至竟东流同到海,何须泾渭太分明。
未识龙宫莫说珠,识珠言说与君殊。空拳只是婴儿信,岂得将来诳老夫。万法从心起,心生万法生。法生同日了,来去在虚行。寄语修道人,空生慎勿生。如能达此理,不动出深坑。极目观前境,寂寞无一人。回头看后底,影亦不随身。神识苟能无挂碍,廓周法界等虚空。不假坐禅持戒律,超然解脱岂劳功。日用事无别,惟吾自偶偕。头头非取舍,处处勿张乖。朱紫谁为号,青山绝点埃。神通并妙用,运水及搬柴。十方同聚会,个个学无为。此是选佛场,心空及第归。焰水无鱼下底钩,觅鱼无处笑君愁。可怜谷隐老禅伯,被唾如何见亦羞。
翻经灵运推不去,爱酒渊明挽不来。无复种莲人作社,空馀写影佛成台。
摆落红尘想,追随汗漫游。乾坤青琐闼,云雾曲琼钩。
月照酒樽夜,风生诗句秋。神仙有汲引,随意上昆丘。
陆沉翰墨场,春事忽云莫。文字森在眼,回首不长顾。
弃置在北门,以写忧思虑。春水泱莽浮,上有桃李树。
安得酒如江,毕竟醉烟雾。